Bir gösterideki ya da tiyatro oyunundaki o güzel karakterler gibiydi; sevinçleri bize yabancı olsa da acıları estetik duygumuza hitap eden, yaraları kırmızı güllere benzeyen o karakterler gibi.
Çağımızın acıya duyduğu sempatide hastalıklı bir şeyler var. İnsan yaşamın renklerine, güzelliğine, coşkusuna sempati duymalı. Hayata dair yaralardan ne kadar az bahsedersek o kadar iyi.