Aaa kendimi gördüm :)Mütavazi olamayacağım :)
Uzlaşımsal gerçeklikte hepimiz ete kemiğe bürünmüş küçük vahşi annelere ulaşabiliriz.Bunlar öyle kadınlardır ki, görür görmez içinizdeki bir şey hop eder, içinizden “anneciğim” demek gelir. Ona bakarken şöyle düşünürsünüz: “Ben onun çocuğuyum, onun yavrusuyum, o benim annem, o benim büyükannem.” Paradoksal olarak, bunlar aynı zamanda hem güçlü eril, hem de güçlü dişil özellikler taşırlar. Masallara özgü, kurtarıcı, yardımsever anneler gibidirler, akıl hocası gibidirler, hiçbir zaman sahip olmadığınızı ya da yeterince uzun süre sahip olmadığınız anne gibidirler.
Sayfa 131Kitabı okudu
sizi tanrı korusun anneleri kim öldürür
annesi ölmüş çocuğun saçlarını kim güldürür
bir çocuğu annesinden ayırsanız ne olur
annesizlik bir şey değil çocuğun yüreği ne olur
söyleyin kulaşkına nasıl büyür o çiçek
kök çürük gövde çatlak dallarda kemirgen böcek
sen yine gül bir annenin ölümünden ne çıkar
annesi ölen çocuğun başını hayat yıkar
hepiniz güne durun şimdi akşam vaktidir
ey hüzün tellalları çocuk sevmenin vaktidir
Biraz uzun oldu ama olsun okuyun lütfen..
BURASI SANAL ALEM DEYIP GEÇMEYİN..
Burası yalan dolan burada ciddi kimse yok diyenler çoğunlukta.
Evet haklı olabilirsiniz
fakat şöyle bir durum daha var :
Her ne kadar burası sanal bir yer olsa da
burada yazı yazanlar birer insan.
Nasıl ki gerçek hayatta iyi ve kötü kişiler varsa burada da olacaktır.
Belki buralarda kötülük biraz daha fazla
Her Yara İz Bırakır
Uzun zamandır bir romandan bu kadar etkilenmemiş, üzerine kalem oynatma isteği duymamıştım. G. G. Marquez, “meşaleyi teslim etmek istediğim yazar” demiş Jorge Franco için. Üç kız kardeş olan, “Acılar İcat Eden” Jennifer, “Bir Delilik Yapan” Leticia ve “Telefon Bekleyen” Amanda’nın hikayesi, her biri kendine özgü olsa da, elle tutulur derecede hakiki ve her okurun kendinden bir şey bulabileceği “yara izleri” içeriyor. Jennifer’ın egzantrik ikizleri ve evde tekinsizce büyüyen bir arıkovanı, romanın diğer karakterleri ki, özellikle arıkovanı bir metafor olarak okunduğunda ana karakter gibi duruyor, finale giderken.
Tıpkı Ravel’in muazzam müziği Bolero gibi, hikayenin ritmi giderek yükseliyor, üç kadının her birinin hikayesi aldıkları yaraların dozu artarak tırmanıyor ve finaldeki vuruş sersemletiyor. Ben bitirdikten sonra, elime uzun süre başka bir roman almamaya karar verdim. İyi edebiyat, iyi bir uyku kadar iyileştirici, “yara”ları anlatsa da.
Hayat kadar hakiki.
Yara İzleri 
Jorge Franco
