"Kendisini değersiz hissetmiştir."
"Hangimiz hissetmeyiz ki bu duyguyu!" diyorum.
...
Kim değersiz hissetmez ki kendisini! Bir soyadının önünde toplanmış duruyoruz: ailemiz. Bir soyadının önünde tek tek isimler... Bir sabah kardeşim ürpererek arkasına bakıyor ve "Anne ben İngiltere'ye gidiyorum!" diyor evden çıkarken. "İyi yavrum, güle güle git!" diye yanıtlıyor onu annem. Arkasından ekliyor. "Fazla gecikme!" Her şey bu kadar gülünç.
Halim, Müzeyyen’in gözünden kaçmayacaktı. Her halükarda gülümseyecekti. Halimin bütün anlamlarını mı, yoksa görünen dış katlarını mı okuduğunu merak edecektim.
Okur Takip Önerileri
Dünyada hepimiz sallantılı, korkuluksuz bir köprüde yürür gibiyiz. Tutunacak bir şey olmadı mı insan yuvarlanır.
