İçimi şuraya döküyorum-2
Hayat intihar ie tahammül arasında gidip gelen bir rüya. Bir aldanış, bir bekleyiş bazen hayalkırıklığı çokça hüzün. Derin bir haz bazen, kırk yılda bir cennet. Düşündükçe cehennem, hissettikçe yalnızlık, bir kaçış kendinden bile. Sonsuz bir yokoluş bazen tahammülsüzlük her şeye ve herkese. Gidiş terk ediş geri dönememecesine kayboluş kara
Ne zaman ki varlık sahibi olduk O zaman dertler başladı eskiden yokluk vardı ama güvende sevgide huzurda vardı..!
Pablo Neruda
Seviyorum susmanı, yokluk gibisin çünkü,
sesim sana varmadan işitiyorsun beni.
Havalanıyar gibi gözlerin yerlerinden
ve sanki bir öpüşle kapanmış ağzın yeni.
Benim ruhumla dolu bütün nesneler gibi
yine benim ruhumla yükselirsin her şeyden.
Ruhuma benziyorsun, düş kelebeğim benim,
kara sevda sözüne benziyorsun tıpkı sen.
Hangi cennetten geldim bu cehenneme
Ki her yokluk bendedir, her acı benim
Baltalar kıyasıya inmiş gövdeme
Bak! şu devrilen hayat ağacı benim
Bir gün beni de unut her yalan gibi
Adımı sokaklara tükür kan gibi
Oysaki yaşadıkça bir ciban gibi
İcinde sızlayacak o sancı benim
Terkedilmiş eski bir şehircesine
Sensiz yaşıyor o can verircesine
Tutusmuş özleminle erircesine
Bir zaman sevdiğin bu yabancı benim...
