Sabahları tam vaktinde geliyor, öğle yemeğini odasında yiyor, akşamları, ufak tefek alışverişlerini yaptıktan hemen sonra evine gidiyordu. Birkaç kere teklif ettiğim halde kahveye gelmeye razı olmadı. "Evde beklerler!" dedi. Mesut bir aile babası, diye düşündüm, bir an evvel çoluğuna çocuğuna kavuşmak için can atıyor. Sonradan hiç de öyle olmadığını gördüm, fakat bunlardan daha ileride bahsedeceğim.