Şehirler değişti, giyim kuşam, tanklar toplar, otomobiller uçaklar, telefonlar değişti, ama insanlar değişmedi; kin nefret, öc alma duygusu hep kendisi gibi kaldı.
Yüreği soğuyanın savaşı biter.
Kime ne kadar iyilik yaparsan yap, ilk hatanda yine kötü sen olacaksın ve her zamanki gibi kimseye yaranamayacaksın.
Okur Takip Önerileri
Ve öyle bir çağ ki bu, insan insana sığınmaktan çok yalnızlığına sığınıyor.
Bu gülüşe duyduğum özlem kemiriyor içimi: ah, nasıl olur da hâlâ katlanırım yaşamaya!
"ama önce sen kendini inşa etmelisin, dimdik bir beden ve dimdik bir ruhla."
Gözlerinin içinde baktım geçenlerde ey yaşam! Dipsiz bir kuyuya düşmüşüm gibi geldi bana.
Armağan vermedeki mutluluğum armağan verirken sönüp gitti, erdemim kendi cömertliğinden bıktı usandı!
Zordur insanlarla yaşamak çünkü öyle zordur ki susmasını bilmek.
Koru kendini iyilerden ve adillerden! Hoşlanırlar onlar kendi erdemini yaratanları çarmıha germekten - nefret ederler yalnızlardan.
Başkalarına olan inancımız, kendimizde en çok inanmak istediğimiz şeyi ortaya çıkarır.
İçindeki şeytanı kovmak isterken pisliğe gömülenlerin sayısı hiç de az değildir.
Gerçekten insan ne kadar az şeye sahipse, o kadar az şeye tutkun olur: yaşasın küçük yoksulluk!