Anılar yok oluyordu. Sürekli kullanılan bir sabun kalıbı gibi bozulup kokuları azalıyor, inceliyor ve tutması zor hale geliyordu.
Her savaş bir kaybediştir.
Kimi sevdiğini kimi de benliğini kaybeder.
En büyük kalabalığın içinde bile yalnız kalabilirsin.
Yalnızlık, her insanın yakalanabileceği bir hastalıktır.
Sevmek ve kaybetmek, birbirlerine nasıl bu kadar yakın olabiliyorlardı?
Sesini çoktan unutmuştu.Onu düşünmek yanındaymış gibi heyecanlandırıyordu onu . Şimdi ise sakinleşmişti. Artık daha az yanıyordu canı . Demek böyle oluyormuş diye düşündü . Anılar yok oluyordu. Sürekli kullanılan bir sabun kalıbı gibi bozulup kokuları azalıyor , inceliyor ve tutması zor hale geliyordu.
Sadece bir mucizeden ibaretti bu başlangıçta
Her savaş bir kaybediştir. Kimi sevdiğini kimi ise benliğini kaybeder.
O sadece vereceği son nefesi de o alsın istiyordu.
Belki de geçmişi gözümüzde bu kadar büyüten bizleriz. İhtiyacımız olan tek şey şu an sahip olduklarımız.
Paketlenen kıyafetler, savaş sonunda hiçbir şeyi kalmamış kadınların, erkeklerin ve çocukların bedenlerinde canlanacaktı. Büyük bir olay sonunda hayatta kalabilmeyi başarabilmiş, fakat yeni bir şeye başlarken nasıl hayatta kalınır bilemeyen insanlar giyecekti bunları.