Düşlerimin arasından çıkıp gelen bir hayalin gerçekleşebileceği son noktadaydık. Burada birlikteydik, gökyüzünden yıldızların çizdiği yansımamızı görebiliyordum, parmaklarımı şıklattım ve zamanı durdurdum.
Tik tak.
Sadece ikimiz için.
"Ey gözler, son kez bakın! Ey kollar son kez kucaklayın! Ve siz, ey dudaklar, nefes kapıları, hakka uygun bir öpüşle mühürleyin aç gözlülükle yaptığım bu süresiz anlaşmayı!"
Birileri beni anlamaya başlayana kadar anlatmayacağım mesela, kendimi rüzgârlara emanet edeceğim.
Bir gün, tüm imkânsızlıklar sonra erecek, bir gün gözlerin benimkileri görecek.
kitabı okurken 77 kere üzüntüden bayılmışım öyle böyle beğenmedim. ellio'nun enayi gibi sevmesini kendimle çok bağdaştırdım filmi izleyip daha çok ağlamaya gidiyorum
Onu yitirmeme izin verme.
Onun üzerinde bir etkimin olmadığını, ona verecek hiçbir şeyimin, onu çekecek hiçbir özelliğimin olmadığını biliyordum.
Ben hiçbir şey değildim.
Bir çocuktum sadece.