Ey maşukum, ah Mevlâna’m; kimsenin bilemediği yerlerde sakladım yüreğimi, sürgün ve azade yüreğim seninleydi. Sen bilmiyordun, yüreğimde büyüttüm içimdeki yetimliği. Gitmeliydim. Yalnızca yalnızlığımda suladım sana olan susuzluğumu.. Sesini duyabilmek hayatımın en nefessiz anı seni görebilmek, en ulaşılmaz hayalimdi. Bırak hakikati... Kuru bir hayali bile çok gördüler bu Şems’e.