Kitap ikinci dünya savaşından yirmi yıl sonra annelerin, eşlerin, çocukların ziyaret edip teselli bulacakları en azından ölülerinin nerde olduğunu bilecekleri bir mezara sahip kılmak icin Arnavutluk'a giden bir generalin hikayesini anlatıyor. General yabancı bir ülkede ölülerini aramanın mantıksızlığı algılamadan geldiği yabancı ülkenin insanlarına suçlu gözüyle bakıyor. Bu duruma sebep olan generalin kendini beğenmiş olma özelliğidir. Kitaptaki kişilerin isimleri yok genel olarak rahip general şoför işçi gibi meslekleri ile anılıyor kişiler. Yazarın amaci herhalde çeviri yapılacak her ülke insanın kendi generallerini düşünmesini sağlamaktır. Kitabın genel olarak bir mezara sahip olma ihtiyacını ya da generalin görevinin trajik durumunu çok iyi veremediğini düşünüyorum. Bütün her şey bittikten sonra konu havada kalıyor. Ve bir insan bu kitabı niye yazmış diye düşünüyorsunuz.
