Usul usul intizarı çürüten bu hercai diken, bu çılgın arzu
Sürüklüyor imkansız muştuların eşiğine gönül vadilerini
Bir ağaçtan düşen yapraklar gibi düşüyorum tanyerine
Ya topla yaralı kırlangıçları
Ya da bu vefasız şarkıyı bitir
Özgürlüğe giden tutsaklar gibi
Siyah gözlerine beni de götür.
Oblomov gençliğini her şeyi bilen ve hiçbir şeye inanmayan, bütün hayat meselelerini çoktan çözmüş, her şeyi soğukkanlılıkla incelemiş gençler arasında geçirdiği halde, hala dostluğa, aşka, şerefe inanıyordu.