Tüfeğini deppoya koydular ,
Esvabını başkasına verdiler.
Artık ne torbasında ekmek kırıntısı ,
Ne matrasında dudaklarının izi ;
Öyle bi rüzigar ki,
Kendi gitti,
İsmi bile kalmadı yadigar.
Yalnız şu beyit kaldı ,
Kahve ocağında, el yazısıyla:
“Ölüm Allah’ın emri,
Ayrılık olmasaydı.”