Berk Şimşek
@Berksimsek
Öğrenci
59 okur puanı
Ağustos 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Sabitlenmiş gönderi
İstemeden varım, istemeden öleceğim.Olduğum şeyle olmadığım şey arasında, hayal ettiğim şeyle hayatın beni yaptığı şey arasındaki bir boşluğum...
Okur Takip Önerileri
56 syf.
·
Puan vermedi
·
3 günde okudu
Tanrının dünyasında aynı şekilde dingin ve muhteşem bir hakikat vardı hep var olacaktı; yeryüzündeki her şey, ay ışığının geceyle birleşmesi gibi, hakikatle birleşeceği günü bekliyordu.
Bana sorsan, anacığım, tüm dert odur ki, insanlarda vicdan pek az. İnsanların içini okuyorum ben, anacığım ve her şeyi kavrıyorum. Adamın teki handa oturuyor; size sorsak, çay içmekten başka bir şey yapmıyor, dersiniz, içsin içmesine, bir şey dediğim yok, ama ben ona bakınca bir de vicdanı olmadığını görüyorum. Bütün gün dolaş etrafda, tek bir vicdanlı insan bulamazsın. Ve bunun tek sebebi de tanrı var mı, yok mu, bilmemeleri...
O zaman da Ölüm'ün hüküm sürdüğü bir koru vardı.Koru onun mülkü sayılmazdı ama intifa hakkı onundu. Hoşlanmış mıydı? Hoşlanmıştı.O zaman kurtuluşu orda olabilirdi.
Hiç başaramayacağız! Biz uğraştıkca bu muammanın batağına daha fazla saplanacağız.Sonunda bu muamma yutacak bizi. Niçin koşa koşa arıyoruz ki ölümü?
Uslu olun Acılarım,sakin olun artık.
Akşam olsun diyordunuz, bakın battı gün:
Kızıl damların sırtına çöküyor karanlık,
Kimini mutluluk sarıyor, kimini hüzün.
Sonra bir anda, burnunuzun ucunda, canınızı sıkan, rahatınızı kaçıran, kanınızı donduran o adlandırılamayanı tanıyor, tanıdığınızı sanıyorsunuz. O zaman çürüyüş başlıyor. İnsan afallayıp şaşkına dönüyor, çöküyorsunuz. Akıl zaafa düşüyor. Bağrınıza inatçı bir acı saplanıyor. Sanrılar sizi aptallaştırdıkca aptallaştırıyor. İnsan bir ad, bir sözcük istiyor. Haykırmak istiyor: Çözümü bulduğunu, bunalımının kaynağına indiğini haykırmak istiyor. Bu abuk sabuk karmaşık laf yığınından sıçrayıp çıkmak, bu sözcük bataklığından kaçıp kurtulmak istiyor insan.Ama artık bir sıçrama taşı da yok, tutunacak bir dal da. Hayal gücünün dibini boylamaktan başka yol yok.
Doğru zaman kaçırılmışsa, diye düşündüm, eğer insan bir şeyi kendinden bunca zaman esirgemişse, bir şey ondan bunca zaman esirgemişse eğer, büyük bir güçle başlasa ve coşkuyla desteklense bile, artık çok geç kalınmış demektir.Yoksa "çok geç" kalınmaz mı hiçbir zaman; yalnızca "geç" mı kalınır ve "geç" olması, her şeye karşın "hiç" olmamasından daha mı iyidir ?
Kaçış yalnızca bir uzaklaşma değil, bir varıştır aynı zamanda.
Bazen sonu acı verdiği için bile mutluluğa sadık kalmaz bellek.Gerçek mutluluğun yalnızca sonsuza kadar sürmesi beklediği için mi? Bilince ve farkına varılmamış bile olsa, ancak daima acı vermiş bir şeyin sona erebileceğine inanıldığı için mi? Ama bilincine ve farkına varılmamış acı nedir ki?