Güneşin İki Yüzü'nü bu gece okuyup bitirdim; Bahar Eriş'in mizahı kullanma biçimi hep çok zekice gelirdi. Yine kahkahalar atarak okudum çoğu bölümünü, hıçkıra hıçkıra ağlayarak da bitirdim.
Bir de şunu düşündürdü bana; kadınlar ve kadınlık üzerine çokça düşünüp okuyabiliriz, olan biten her şeyi rasyonalize ederek açıklayabiliriz ve bu bizi eksik birakabiliyor; insan üstü bir kibire kapılıyoruz, o çok insani duygulardan muaf olabilirmişiz gibi. Üzülmüyor, kırılmıyor, bildiğimiz her şeye rağmen katı gerçeklikten yıpranmıyormuşuz gibi. Sonra bazen bir hikaye duyuyoruz, bir kitap okuyoruz veya bir film izliyoruz ve duvara çarpmış gibi hissediyoruz, bana olan buydu sanırım.
İnsan yanıma dokundu sözün kısası.
