#Şiir kendime ait ...
Yüzü yaralı kelimelerin şahlanışı düşüyor geceme
Mısralar , ah eli kolu kırılası mısralar
Hep hasret diye düşüyor geceme hece hece
Bu aşk mıdır diyorum kendime
Bu yanmaktır diyor kendim , yazmakla uslanmayan bir yanmak
Usanmak herşeyden
Sana ekilmemiş çiçeklerden usanmak
Sana söylenmemiş türkülerden usanmak
Odanı aydınlatmayan aydan
Sesini öpmeyen kuşlardan
Sana çıkmayan tüm iyiliklerden , tüm güzelliklerden usanmak .
Benim olmadığın gecelerde , gündüzlerde
Bugünlerde , dünlerde ; gözyaşı kusuyorum insanların toprağı kirlettiği yerlere .
Temiz yerlerine hala seni yazıyorum
Üst caddeniz de , pencerenize bakan yerde bir araba duruyor
İçinde ben
Benim içimde kim bilir neler
Kırk yıldır açılmamış bir mektup gibi içim
Öyle yalnız , öyle buruk
Sanırım bu köşede , tam da burda bir hiç gibi içim .
Ah ! Sensizken hep böyle buralar . Bu sokak , bu gökyüzü , bu ağaçlar .
Yüksek sesli bir hiçlik orkestrasının tüm enstrümanları acıya buladı kalbimin tüm caddelerini , sokaklarını
Kaç mevsim daha ıssız kalıcak bu sokaklar ?
Kaç sömestr tatili daha çocuksuz kalıcak bu sokaklar ?
Söyler misin ! Ben senin yüzüne ne zaman şiir okuyacağım ?