Çok uzaklardaydım, düğmeleri iliklenmiyordu yalnızlığımın, üstelik sende yaralıydın serçe kuşum, kanatların kanıyordu geçmişinden.. mavi bir örtüyle yürüyordun şarkıların göğsünde, büyüyordun, gözlerin büyüyordu.. kötülük ne bilmiyordun henüz, prangalarını kırmış sokağa kaçmıştın.. toprağa uzanan ellerinde papatyalar vardı, ilk fotoğrafın diyorum ilk fotoğrafın öyle kazınmıştı gözlerime.. Sicim gibi boşalan yağmura inat, bahara inancını tazeliyordun, yeşile başka bakıyordun.. bir zarf vardı ellerinde, hayal kurmayı unutmuştun, beni gördüğünde aklına martıların gelmesi bundandı.. Sahile vuruyordu topukların, ellerimden tuttuğunda yüreğinin dalgalarını hissediyordum, bir kayık, bir bulut, bir bahçıvan rüyasıyla çıkıp yanıma geliyordun sonra, öfken aniden duruluyordu.. Bak yine saygıyla bakıyorum sana, yanıma geliyorsun, iş çıkışlarım güzelleşiyor.. Memleketim biliyorum Trakya’yı, seni biliyorum, seni sevmeyi biliyorum..
Okur Takip Önerileri
Dünya başka bir yer, ben başka bir yerdeyim artık.. Soluk alırken sabahları, sesine tutunarak yeniden inanmak yaşamak denen şeye, bir kaleme, bir kağıda özlemini iliştirmekten bahsediyorum; bu bana, sana her gün yeniden gelmeyi öğretiyorum, öğrenmeyi sende seviyorum..
Kimsenin görmediği yerlerde bak bana.
Kimsenin anlamadığı yerlerde anla.
Beni duy.
Sessiz çığlıklarımı, mağrur kaçışlarımı anla.
Birde törpüle ruhuma batan köşelerimi, sivri uçlarımı.
Sokağımdan geç, bak nasıl kirli duvarlarım.
İlmek ilmek nakışladığım bu nefreti söküp al bakışlarımdan.
Kirlenmiş gökyüzüme bir güvercin sal balkonundan.
Karanlık gecelerimi al benden.
Öyle çok karanlığım ki anlatamam.
Bakışlarındaki gündüzleri getir bana.
Beni anla.
Yangınlarıma rüzgar oluyorlar, söyle olmasınlar.
Söndürmelerini beklemiyorum, ama söyle onlara ateşimi körüklemesinler daha fazla.
Beni alıkoy göğüs kafesinde.
Beni anla.
Yolculuklar çekiyor içim.
Uzun yolculuklarımın varışı ol.
Ölümlerden yorulmuş ülkemin barışı.
Ruhumun her bir karışı.
Gözlerimin karası.
İçimin iyileşmiş yarası.
Fukara kalbimin nafakası ol.
Yalnızca olsan da, ol.
Yalnızca var ol...
Kimse bilmezdi ama üşengeçliği yaşama olan hevessiiğinden, sessizliği zihninde susturamadığı seslerdendi.
Gülmeye devam etti Güldeste. Zaten Güldeste hep gülerdi. En çok da Timur'a gülerdi.💔
Şu an ben ne mutluyum ne de mutsuz.
Sadece her şey geçip gidiyor.
Sorarım tanrıya. Direnç göstermemek suç mudur?
İnsanlığımı yitirdim.
Artık ben, asla bir insan değilim.
Güven dolu saf bir yürek, suçun kaynağı mıdır?
Sorarım tanrıya! Güven suç mudur?
Herkes, birey olarak kendisinin korkunçluğunu, gizemini, düzenbazlığını, düşkünlüğünü bilsin!