Ne garip insan kederliyken de, mutluyken de organizmasında aynı süreç işliyor.İçinde dayanılmaz bir ağırlık hissediyor, nefes alıp verirken neredeyse acı duyuyor, içinden hüngür hüngür ağlamak geliyor...
İhtiras!. İhtiras şiirde ya da pardösüleri omuzlarında, hançerle gezindikleri sahnelerde iyidir; oyun bitince kurbanlar ve katiller birlikte gider akşam yemeği yer.İhtiraslarda böyle bitseydi, ne iyi olurdu..
Sevinçlerini yolda kopardığı çiçeği koklar gibi yaşardı, elindeki çiçek henüz daha tazeyken onu koklar, solmaya başlayınca atardı. Böylece, her hazzın sonundaki o kaçınılmaz acı damlayı hiç bir zaman içmezdi