Bilinir ki uyku bizi korur kollar,en derin acıları sakinleştirir,en yakıcı ateşleri bile serinletir.Zihnin durduğu o saatlerde acıya alıştırır,bir süreliğine de olsa hayattan kopardığı için yine hayata olan güvenimizi tazeler.Yürekteki keder eriyen kar gibi yok olmasa da ruh kendini onarır uyku boyunca,bitkin düşen beden gibi dinlenir.İnsan uyanınca daha kolay görünür gözüne zor işler,açmazların bir yolu uyanınca bulunur,bulunmasa bile tahammül de iyi bir şeydir.Onun için "Hele bir uyuyalım şimdi,"denir."Üzerinden uyku geçsin.Hele bir uyuyalım hele bir sabah olsun."
"Bu nasıl dünya?"dedim."Biz nereye düştük böyle?"
"Gözlerinin içinde kaybolur insanın ışığı,"dedi."Acı küçük bir bedeldir ve sen bunu göremiyorsan körsün demektir."
Sanki ölmüşüz de bu dünyadaki günlerimizi anarak konuşuyoruz seninle.Sanki bu dünyadaki yaşamımız bitmiş de biri, bütün dertlerimize dönüp şöyle bir bakalım diye omuzumuzu okşar gibi.Bitti artık, geçti,der gibi.