Tanrı olsaydin onlara el çarpmamaları soylerdin. Onlara boş ellerle yapilacak en faydalı isin tutunmak olduğunu söylerdin. Ama sen bir tanrı değilsin. Bir annesin…
Yıldızlara, yer yer mavi-beyaz ışıyan geceye bakıp geceye nasil olup da karanlık denebildiğine şaştın.
Sanat denen sey bu mu? Hissettigimiz seyin kendimize ait oldugunu zannederken sonunda bizi hasret içinde arayıp bulanin başka biri oldugunu düşünerek duygulanmak?
Houdini Londra Hipodromunda kelepçelerinden kurtulmayı basaramayinca, karısı Bess onu uzun uzun, tutkuyla öptü. Bunu yaparak, kocasina onu kurtaracak anahtari vermisti.
Eğer bir cennet varsa bence böyle bir şey.
Bir yaşamın içinde bir insanin yanında bir insan. Buna parataksis deniyor. Gelecek deniyor. Geldik sayılır.
Sana bir hikâyeden çok bir gemi enkazı anlatiyorum; parçalar suyun üzerinde yüzüyor, nihayet okunabiliyorlar.
Trevor önceki gece hayatini kaybetmişti; iki parçaya ayrildim, diyordu mesaj. iki parça, koltuğumda otururken düşünebildiğim tek şey buydu, bir insani kaybetmenin bizi, yani yasayanlari, nasil daha fazla, iki parça yapabildiği.
Sarkilarin bir köprü olabileceğini söylerler, anne. Ama bence sarkilar aylynı zamanda üzerinde durduğumuz zemin. Belki
Her kar tanesinin birbirinden farkli oldujunu soylerler, ama kar firtinast hepimizin üstünü ayn sekilde örtüyor. Norvecteki bir arkadasim, yesilin dogru tonunu bulmak için firtinada de-sari gikan ve bir daha geri dönmeyen bir ressamin hikävesini anlatmisti.
Sana yaziyorum, çünkü ben giden degil, elleri bos geri dönenim.
Hatirayi sona erdirmeye çalıyorum. Ama sonsuzluk hakkinda bilmen gereken sey, onu geri alamayacagindir.
Sonuna kadar kalmama izin ver, dedim tanriya, o zaman ödesmis oluruz.
Gitmek istiyordum, dur demek. Ama itiraf etmenin bedelinin bir cevap almak oldugunu öğrenmiştim.
Basarılı olman isteyecekler, ama asla onlardan daha basaril olmanı degil. Tasma kayışının üzerine kendi isimlerini yazacaklar ve sana gerekli diyecekler, acil diyecekler.
Rüzgârdan, cüretkârligin dilini, engelleri nasil kendimi onlarin etrafina sararak açacagimi ogrendim. Bu yolla eve ulasabilirsin. Inan bana, bugday eleyebilir ve yine de bir çiftçi çocugun yumrugunun yumusak kismindaki kokain tozu kadar mechul kalabilirsin.
Ama bazi hiçbir seyler kendilerinden sonra gelen her seyi degistirir.
Vietnamcada birini özlemekle birini hatirlamak aynı kelimeyle ifade ediliyor: nho. Bazen telefonda bana Con nhó me không? dive sordugunda, sanki Beni hatirlyor musun? demissin gibi geliyor ve irkiliyorum. Seni hairladigimdan daha çok özlüyorum.
Sana politik olmanin sadece öfkeli olmak, dolayistyla sanatsız, derinliksiz, "ham" ve boş olmak demek oldugunu soylecekler. Politik olandan utanarak, Noel Baba' dan ya da Paskalya tavsanindan bahsediyormuş gibi bahsedecekler.
Okur Takip Önerileri
Bir kitap okudu
256 syf.
·
Puan vermedi
Asaletim de sizin olsun baylar, rezaletim de!
Beni bir sutyen lastiğiyle asın.
İnanın kendimin
“Yokluğunda çok kitap okudum”
Bana birkaç hayati meseleyi ödünç ver kalbim
Görüş günlerinde seninle konuşabilmem için.
Kalbim neden ben?
Sırf sevinsin diye seni bir kere bile
Ruj lekeleri bıraktın bardaklarda
Anlatmak isterdin kendini durmadan
Bir bardağa bile olsa.
Uzaklar sana gelmez, sen uzaklara gidersin
Uzaklar seni ister, bak uzaklar da aşktan anlar bayım
di’li geçmiş zamanda birçok resim,
İnsanı yazmaktan alıkoyabilecek tek şey kendisidir. Yazma isteğini gerçekten duyan kişi mutlaka yazar. Reddedilme ve aşağılanma onu güçlendirir sadece. Ve engellenişi ne kadar uzun sürerse o kadar güçlenir, barajda yükselen su gibi. Yazmakla kaybedilecek hiçbir şey yoktur; uyurken parmaklarınızı güldürür; insanı kaplan gibi yürütür, gözlerini
senden ödünç alıyorum ve borcumu asla ödeyemeyeceğim.
Korkunç olan ölüm değil, yaşanan ya da yaşanamayan hayatlardır.
Dünya yazarların yokluğuna kanalizasyon yokluğundan çok daha kolay katlanır
Uykumun bölündüğünü anlatmaya çalışıyorum. Ama tek şikâyetim buysa aslan gibiyim demektir.
Hem istemezse başkasına veririm. En az diğer kitaplarım
İnsanın dünyası, dünyanın kendisinden daha hızlı dönüyordu. Yavaşlamanın unutulmakla, bir durmanın yok olmakla eşdeğer olduğu bir zamandı.
Eskinin ölüleri bile daha şanslıydı hiç olmazsa dergi kapaklarında bir ay boyunca duruyorlardı. -Rewhat Arslan
• Adamın intiharında tek şüpheli vardı onda boş bir cüzdan.
Beyin ögüt dinleyebilir ama yürek
... burada dünya elinin altında. Dünyadaki tüm tatlara sahipsin. Cep telefonunda bir imparator luk var. Bak, Çin, Hindistan, Endonezya. Geçmişte bu şeylerden birini elde edebilmek için ülkeleri işgal etmen gerekirdi, oysa şimdi hepsi karşında ve sen bana hiçbir şeyin tadını alamadığını söylüyorsun.
Dinle. Çünkü anlamanı istiyorum. Benim kişiliğimi bir yönü var-kişiliğimin bağımlı hale gelen kısmı. Kendimi, başkalarıyla olan ilişkilerim bağlamında tanımlama eğilimim var. Anlıyorsun ya, kendimi tanımlayamıyorum. Bu yüzden, bundan kaçınmak için, kendimi tanımaktan kaçınmak için, başkalarına bağlanıyorum. Ki bu potansiyel olarak oldukça yıkıcı. Benim için yıkıcı. Beni anlıyor musun bilmem ama eğer kendime engel olmazsam, aynı şeyleri tekrar ederim. İnsanlara, duygulara bağlanırım ve başladığım yere dönerim. İşte bu yüzden, bu yaptığım ne kadar duyarsızca görünürse görünsün, gitmem lazım.
Sen iyi olacak mısın?
Gereken bedeli ödersen -hayat daha kolay, daha zengin, daha tatmin edicidir.
Ben hata sevmem. Kendi hatalarımı da sevmem. Ve şimdi siz bana hata yaptığımı söylüyorsunuz. Ve ben de bu yüzden kendimden nefret ediyorum. İçimde. Ruhumda.
Hayatında bir kez bir tercih yapabilme hakkın var. Ve sikeyim, bunun tadını çıkar."
Ve düşündüm ki: sikeyim parayı.
Sikeyim. Satmak. Satın almak. Bu sistem. Bu orospuluk yapan dünyayı sikeyim, hadi sadece güzel olayım. Güzel. Ve mutlu.
Anlıyor musun?
Ben aşkın peşinde değilim. Bana sahip olunsun istiyorum.
birisi benle ilgilensin istiyorum. Ve beni siksin istiyorum.
Gerçekten siksin. Öyle değil, onun gibi değil. Ve, evet, acıyacak.
Ama güzel bir acı.
