Ebru Uzair
@Ebruliii34
Sağlık yöneticisi
İstanbul
29 Mayıs
16 okur puanı
Mart 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Hiç anlaşılamadım ben! Yıllar geçtim, ellerim yağmur, dudaklarım kapkara çamur! Kimi öpsem ağır yaralıydı, kime sarılsam ince mağrur! Yollar geçtim yolarken saçlarımı yollarıma döşenmiş mayın kokusu! Kime inansam ölü bulundu, kime aşık olsam adı nüfus kayıtlarında yoktu!
Yarım yamalak yaşadım ben hep kral dairelerimde ve apar topar komalarda kaldırırdım hep hastanelere! Hastaneler; çeyizlik bir nakış gibi işlendi yaşanamamış genç kızlığıma! Hastaneler; tavşan deliğiydi Alice olmayı tercih ettiğim masallarda! Kaçtım, kaçtım, kaçtım!
Yansın tüm çürümüş gemiler,
hayat denilen fırtınalı okyanusta sığınacak tek limansa artık alkol...
Sayfa 147Kitabı okuyor
Aşk her koşulda umut verici, hayat her an sürprizlere gebe!
Sayfa 113Kitabı okuyor
Okur Takip Önerileri
Ve utandım parmaklarıma değen her kalemden, değince ellerin gizli saklı defterlerime! Çürüdü dilim, çürüdü kelimelerim! Gözlerindeki hüzne deyince bakışlarım, ben bir şair olarak hayat bastım her topraktan utandım!
Sayfa 43Kitabı okuyor
Gülümse bir kez ve değişsin yine zaman, yine mekan, yine boyut! Her şeyi unuttur, her şeyi unut! Ve al şu zavallı bedenime sığmayı başaramayan deli ruhumu güzelliğinle uyut.
Sayfa 42Kitabı okuyor
Sen ve Ben, iki ayrı özne; sahnesi şehir olan bu yaşam tiyatrosunda!
Bir kitabı okumaya başladı
Bir kitabı yarım bıraktı
Bir kitap okudu
112 syf.
10/10 puan verdi
·
Beğendi
Çocukken ellerime vurmasalardı, bir düşüm vardı, uyandırmasalardı...
Zaman her şeyin ilacıdır diyorken sen, ben ilaçlarla zaman kazanıyordum her şey için... Sessiz kalmadım her şeye rağmen, çünkü sensizim...
Sakinim. Ruhumda aramayı özleyen bir suskunluk hali. Bulutlarında sevda yüklü kentin yağmur uğramamış kaldırımlarında, başıboş, düşüncesiz haldeyim... Yüzleri olmayan insanların ellerini tutacak kadar boynunu eğmişim. Rüzgarında kokusunu aradığım, kokusuyla ürpertiyor beni... Dinlenemedim... Suçumu üstlendim. Her köşe başı tutulmuş. Bense karanlığın ardına yürüyorum...
Sondan başlayıp başa doğru geldiğimde, boşa kürek çekiyormuşum gibi geliyor, meğer iki nokta arasında virgüllerle boğuşmak insanı yoruyormuş. Bir de soru işaretlerine takılıyor insan... Paldır küldür hayatı, okuyamıyor.
Geceler sözlerinden uzak kalınca o kadar soğuk oluyor ki, önce ellerim üşüyor, düşlerim soğuk, ruhumun ılık nefesleri toprak kokuyor. Sanki yıllar geçiyor. Yaşlarım düşüyor gözlerimden, ellerinde can buluyor ayrılık... Sen görmedikten sonra beni, yaşam duruyor, gece uyutmuyor... Sözlerinizden
ırak olunca, gözlerinizde zaten hiç var olamamış benliğimde canından ıraklaşıyor... Sen yazmayınca hiç, kainat okunmuyor, dokunmuyor yüreğime şarkılar, renkler bir bir soluyor...
Bir kalp düşün; içi içine sığmayan... Öyle bir aşk ile dolmuş ki, artık saklanması zor olan, gözlerimden okunan... Tebessüme konan kokusu yürüdüğüm yolları saran bir aşkı, ruhumun gitgide daralttığı bedenimin en mahremine nasıl sığdırmamı bekleyebilir ki insanlar? Susmak diyorduk hani? Öyle bir susadım ki şimdi havanın her zerresine, yaşamanın her anına, her bakışımda gözlerimde belirene, sözlerimden saklı kana nasıl susabilirim? Kendime bile inanmakta bazen zorlandığım oluyor da, bu hayalin gerçekliğini nasıl olur da bu kadar hayatın gerçekliğine taşıyabildim?