Böylesi bir başlıkla başlayınca devamında övücü bir söze gerek yoktur. Bazı insanlara göre Kemal benmerkezci ve saplantılı birisi olabilir. Hatta kendisine psikolojik olarak mazoşistce acı çektiriyor da olabilir. Evet narsist birisi hatta pesimist ve egosantrist dahi denilebilir. Ama günün sonunda onun istikrarlı bir aşık (kimilerine göre saplantı) olması ve tüm hayatını o saplantıya adaması onu benim gözümde dokunulmaz bir başkarakter kılar. Ölüm tarihindeki tesadüfün bile okura böylesine melodramatik şekilde aktarılması aslında bir hayatın adanmışlığını betimlemektedir. İnceleme veya detay açısından benden çok daha bibliyofil insanlarla tartıştım. Ama zihnime kotlanmış haliyle bu kitap ve Kemal benim favorimdir. Anlatım açısından fazla ayrıntılı ve fazla tekrarlardan oluşması doğrudur. Ama orada 516 sayfaya bir hayat , bir ömür sığdırıldı. Ve bu hayatın yarısını fusun’a ayırıdı Kemal. Benimsenmiş bir kitap olduğundan dolayı objektif bir perspektif takınamamış olabilirim. Günün sonunda masumiyet bir başyapıttı.
