Sevgili Sohrab kendime rastlıyorum zamanların birinde.. Kendime uzun uzadıya anlatıyorum tüm olan ve biteni.. Bazen kendimi bı baskasına anlatırken buluyorum kendi sancısını
Ben tüm bunları neden bilmek zorundayım diyorum sonra? Neden bir hüznü evirip çeviriyorum ellerimle? Ve ellerim neden bu kadar uzuyor bir hüznün gölgesinde? sevgili Sohrab işte bu yüzden bazen sadece uzunca ve ışıksız bir suskunluk istiyorum. Ve artık inancım şah damarımda saklanmıyor.
Aziz olduğunada inanmıyorum zeytinliklerin.
Hem aziz olan ne vardır? Keşke bir şiir göndersen rüzgarla ve keşke durup şiirini okumak olsa dünya..