Haberin var mı taş duvar?
Demir kapı, kör pencere,
Yastığım, ranzam, zincirim,
Uğruna ölümlere gidip geldiğim,
Zulamdaki mahzun resim,
Haberin var mi?
Görüşmecim, yeşil soğan göndermiş,
Karanfil kokuyor cıgaram
Dağlarına bahar gelmiş memleketimin...
Inanmak istiyorum , yaşamak istiyorum...
Nesnelerin ve insanların yönetimi çok şey öğretmişti ona, ama, öncelikle az şey bildiğimizi öğretmişti.
Okur Takip Önerileri
Eğlenceyi seviyorsunuz değil mi ? Eğlenirken toplumdaki , daha doğrusu evrendeki gerçek yerinizi bilmemekten doğan beceriksizliğinizi, şaşkınlığınızı giderdiğinizi sanıyorsunuz da ondan.
/ kış yolculuğu
Bir göçebe çadırıydı Sümbül Dağı'nda.
Bu eğitimsizlik , bu başıboşluk, bu kendini bilmezlik daha nerelere varacak. Bu ne büyük ayıp. Hep "tenezzülümüz"ün dışında sayıp duracak mıyız?
#Nezihemeriç
Başkalarının art düşüncelerinden kuşkulanmaktan kendinizi anlamıyorsunuz.
Şu bunalımlı, yaşamaya doymayan, şu dünyanın kırk yıl boyunca kendisine eşlik etmiş ölümlü düzenine başkaldırmış ve her zaman kendisini her türlü yaşamın gizeminden ayıran duvar karşısında hep aynı güçle çarpan , daha uzağa, daha öteye gitmek ve bilmek ölmeden önce bilmek, var olmak için en sonunda, tek bir kez, tek bir saniye , ama kesinlikle bilmek isteyen yürekten başka bir şey değildi artık.
Ve bir anda yüreğini dolduruveren sevgi ve acıma dalgası, oğulu ölmüş babanın anısına doğru götüren ruh devrimi değil, olgun bir adamın haksız olarak katledilmiş çocuk karşısında duyduğu çalkantılı acımaydı- burada bir şeyler doğal düzene uymuyordu ve doğrusunu söylemek gerekirse, düzen diye bir şey yoktu. Oğul babadan daha yaşlı olduğu yerde çılgınlık ve kargaşa vardı yanlızca
otelin penceresinde duracaktın
şehri karanlıkta görecektin
karanlıkta yağmuru görecektin
saçların ıslanacak ıslanacaktı
kış geceleri gibi uzun uzun
tek damla gözyaşı dökmeksizin
maria dolores ağlayacaktı
istanbul\'u yağmur tutacaktı
bütün bir gün iş arayacaktım
sana bir türkü getirecektim
kulaklarımız çınlayacaktı
#atilla ilhan
Içinde olmayan bir sevgiyi yaratamazdı insan.
Ekinler yeşerdiğinde
Bahar çiçeklerinde goncalar belirdiğinde,
Tarlakuşunu değil seni gözler çobanlar,
Senin sesini özler.