Elvann
@HISSSS
Zafer, "Zafer benimdir" diyebilenindir. Başarı ise, "Başaracağım" diye başlayarak sonunda "Başardım" diyebilenindir.
öğrenci
50 okur puanı
Eylül 2020 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Gece derim ki sabah erken kalkayım da gündoğumunu izleyeyim. Sabah olur, gün doğar, ben hâlâ yataktayım. Gündüz derim ki gece olsun da biraz mehtapta dolaşayım. Gece olur, ben odamdan dışarı adım atmam. Aslında niye yatıyorum, niye kalkıyorum, buna benim de bir yanıtım yok.
Yapmak zorunda olduğunuz şeye inanmalısınız, şüphe ile gölgelenmemiş bir zihinle inanmalısınız ve sonra onu anlayıncaya kadar üzerinde düşünmelisiniz. İşte o zaman arınmaya ve iç dünyanızı yaratmaya başlarsınız. Daha çok anlayış ve farkındalık ve ilerleme kaydettikçe; kendi kendini yöneten ruhun büyülü potansiyeli ile açığa çıkan dış faktörlerdeki güçsüzlükleri de keşfedersiniz.
Sayfa 87 - Diyojen yayınlarıKitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Elvann
, 2024 okuma hedefini ekledi.2024 OKUMA HEDEFİ
1/36 kitap - %3 tamamlandı
1 kitap okudu
36 kitap
151 sayfa
0 inceleme
2 alıntı
6 günde 1 kitap okumalı.
Bir insan kaderin zalimliği veya şartların zorluğu yüzünden düşkünler evine girmez, kirli düşüncelerin ve temelsiz arzuların yolunu izlediği için girer.
Elvann tekrar paylaştı.
Ülkemizin insanları daha yaşamanın acemisidir. Onlara insan gibi yaşaması öğretilmemiştir henüz.
Mutlu olmanın formülleri serilmiş masalara. Vitrinlerden satın almaya çalıştığımız hazlar peşindeyiz. Sosyal medyanın gücü kadar psikolojik derinliğimiz. Başkalarının sevgisine duyduğumuz muhtaçlıkla hırçınlaşıyor, sağırlaşıyor, yalnızlaşıyoruz. Yani biz de giderek karmaşıklaşıyor, çaresizleşiyoruz. Oysa mutluluk süssüz, gösterişsiz, kolay olandır. Olması için büyük büyük çabalara gerek yoktur.
Ölmek! Bunun anlamı ne? Ölümden söz ederken rüyada gibiyiz. İnsanları can verirken görmüştüm. Ancak, insan o kadar sınırlı bir çerçeveye hapsedilmiş ki, varlığının başı ve sonuna dair tek bir düşüncesi yok.
Perdeyi kaldırıp ardına adım atmak! İşte hepsi bu kadar! Peki, neden bocalıyor, neden çekiniyorum? Çünkü perde arkasındaki dünyanın nasıl olduğunu bilmiyorum. Üstelik oradan dönemem de artık. Orayla ilgili hiçbir bilgiye sahip olmadığı hâlde, oradaki kargaşayı ve karanlığı sezebilmemiz, ruhumuzun bir üstünlüğü olmalı.
Hey Tanrım! Bu biçare kullarını mutlu etmek için ya akıllarını başlarından alman ya da hiç akıl vermemen mi gerekiyor?
Ah, insan yaşamda öyle geçici bir yolcudur ki, kendi varlığına en fazla inandığı ve arkadaşlarının ruhlarında, kalplerinde en derin izleri bıraktığını sandığı bir yerde bile belleklerden hemencecik silinecek, hiçbir iz bırakmayacaktır! Hem de öyle çabuk ki!
Bizim dünyadaki hakkımız ekip biçmek ve yaşamak için birazcık toprak nihayet sonsuz uykuya yatmak için daha az bir toprak, yani bir çukurla sınırlı değil mi?