Burayı biraz boşladım gibi okul dersler sınavlar falan derken allak bullak olduk malûm ama ben herseye kaldığım yerden devam ederim,her zaman yaptığım gibi gülümse ve devam et mutluluk er yada geç gelir zaten.
Okur Takip Önerileri
Bir münzevi mi? Hayır;bir acayip yaratık demeliyim.Öyle ya, bir insan tasavvur edin ki hangi ırktan, ne cinsten olduğu belli değildir. Kendi vatanı addettiği memleketin dibine doğru ilerledikçe, kendi kökünden uzaklaştığını hissediyor.Hissetmese bile etrafında hasıl olan boşluk, soğuk ve itici hava, ona her an kendi toprağından sökülmüş bir aykırı, bir acayip nebat olduğunu bildiriyor.
Gün geçtikçe daha iyi anlıyorum: Türk "entelektüel" i,Türk aydını,Türk ülkesi denilen bu engin ve ıssız dünya içinde bir garip yalnız kişidir.
-Kadınlarınız niçin yalnız benden kaçıyorlar?
-Yabansınız da ondan, beyim.
Bu "yaban"lafı,beni,önce çok kızdırdı. Fakat, sonra anladım ki, Anadolulular,Anadolu köylüleri tıpkı eski Yunanlıların kendilerinden başkasına "barbar" lâkabını vermesi gibi her yabancıya yaban diyorlar.
Kuşlar nasıl sevişir? Kediler nasıl sevişir? Biliyorum.Lâkin, bu köy halkının nasıl seviştiklerini tahmin edemiyorum. Bizim gibi, göz göze bakışırlar mı? El ele tutuşurlar mı? Dudak dudağa gelirler mi? Okşayışları nasıldır? Kalbin, bir süt çanağı gibi kabarıp taştığı dakikada, ağızlarından çıkan sesin anlamı ve ahengi nedir?
Lâkin,bu köy, bir çöl ortasında, bir konak kadar bile yüreğime güven vermiyor. Bir konak, mesafe içinde bir hareketi gösterir. Bugün, burada iseniz, yarın bir vahanın kenarına erişeceksiniz. Öbür gün, bir büyük nehrin suları sizi karşılayacaktır. Oysa, Orta Anadolu'da bir köy donmuş bir konaktır. Burada, mesafe sizi yutmuştur. Siz, mesafe içinde, dehşetten donmuşsunuzdur.
Bazen soruyorum kendime huzur denilen şey sadece bir avuntudan mı ibaret ?
Kaç yaşımda olduğumu ve arkamda bıraktığım geçmişi unuttuğum gün, kim bilir, ne kadar rahat edeceğim! Lâkin, bu hale vardığım vakit de, gene bu engin ve kurak ovalarin korkunç genişliğini hissetmekten kurtulamayacağım.Bu his her an yüreğimi burkuyor, başımı döndürüyor ve irademi hurdahaş ediyor.
Gün geçtikçe, bu sorunun karşılığını, kendi kendime buluyorum.Çünkü;bende de,buraya geldiğim günden beri, zaman kavramı hayli zayıflamıştır.İlk aylar,günlerin adını unutuyordum.Şimdi ayları birbirine karıştırıyorum ve yalnız mevsimlerin değiştiğini hissediyorum.
Zaten, yol uzundur.Köylülere sorarsanız, "De-e,şuracıkta,"derler,amma köylülerin "de-e,şuracıkta"sını ben bilirim.En kısa "de-e",beş altı saat sürer.Bunlarda zaman kavramıyla mesafe kavramından niçin eser yoktur?