Havva Aydın
@Havvaaydn
İstanbul
22 Nisan
89 okur puanı
Kasım 2020 tarihinde katıldı
Yaşadığı dünyayı iyi tanımıştı. Mesafeli ve maddiyatçı bir bakış açısı vardı. Ona göre dünya vahşi ve acımasız bir yerdi; sıcaklığın, şefkatin, sevginin ruhun tatlı pırıltısından uzaktı.
"Yalnızlık diyarına tekrar sessizlik çöktü."
Okur Takip Önerileri
İnsanların ellerinden gördüğü kötülükleri bir günde unutamazdı.
Bütün eski anıları ve onlarla birlikte gelen tüm duygular tekrar ölüp içinden çıktıkları mezara gömüldüler.
Dünyaya egemen olan kanunu iyi biliyordu: zayıflar ezilir, güçlülere itaat edilirdi.
Ama bundan sonra acıdan kaçtı çünkü artık acının acıttığını biliyordu.
Daha önce de çok kez olmuştu ama her seferinde, sanki ilk kez oluyormuş gibi şaşırmıştı.
Her yer kasvete bürünmüştü, cansızdı, hareketsizdi; yerin ruhu o kadar yalnız, o kadar soğuktu ki, hüzünlü bile denemezdi ona.
Gidişat hiç hoşuma gitmiyor. Hiç de yoluna girecekmiş gibi hissetmiyorum.
Günden geriye kalan gri ışık da ancak saat üçe kadar dayanabildi. Onun da solmasıyla Kutup gecesinin kara perdesi bu yalnız ve sessiz diyarın üstüne iniverdi.
Yaşamın gerektiği çaba ve o çabanın beyhudeliğine kahkahalarla gülen sonsuzluğun ustalıkla yüklü, tarif edilemez bilgeliğiydi. Doğaydı o - Kuzey’in donuk kalpli Vahşi doğası.
Toprak da ıssızdı; cansız, hareketsiz, öylesine yalnız ve soğuktu ki ruhunda kedere bile yer yoktu. İçindeki bir şeyler kahkayı andırsa da kederden beter bir kahkahaydı bu.