Eskiden dünyayı fethedecek gücüm varken şimdi bir şeyle bile adam gibi uğraşamıyorum. Tüm enerjim alınmış gibi hiçbirşey yapasım ya da öğrenesim yok. Nerde o 3 sene önceki ben nerde şimdiki... Yaşıyorsam sadece organlarım çalıştığı için yaşıyorum.. gerçekte yaşamıyorum ben zaten ölmüşüm. Bazısının enerjisi 40 ında bazısının 60 ında bazısının 30 unda tükenir benimkisi 30 una kadar bile dayanmadı. İçimde sadece hayvansal bir dürtünün isteği var o kadar başka hiçbirşey yok.
İşte birisinin duygularına zerre ilgi göstermeyen siz boş kafalar sizler bu dünyadan siktirip gitmedikçe dünya bizler için cehennem olmaya devam edecek.
Bu hayatın bana verebileceği hiçbirşey kalmamış; ne arkadaşlık ne dostluk ne sevgili ne de insan gibi bir iş. Bunların hiçbirisi hayatıma uğramadı ve canım sıkılıyor artık yaşamaktan, boş yere didinip durmaktan, huzursuz olmaktan, sürekli tek başıma eğlenmeye ve birşeyler yapmaya çalışmaktan. Motivasyonsuzluk canımın birşey yapmak istememesine yol açıyor ve hayatım acı çekiyor.
Merak etme 3. dünya savaşı yolda, bu hayatı fazla çekmeye gerek kalmaz tek kurşunla, topla ya da füzeyle biter bu iş. Bu anlamsızlık duygusu ölüm korkusuna baskın gelseydi çoktan bitirmiştim bu işi demek ki zamanım gelmemiş daha, zamanımın gelmesini bekliyorum. Asıl huzur yoklukta burada değil.
Şu insanlık gerçekten akıl ve vicdan sahibi olsaydı dünya cennet gibi bir yer olabilirdi şu an cehennemden farksız birşekilde yaşamaya çalışıyoruz bu yavan hayatı.
Şu 3 5 aydir sürekli düşünüyorum tüm arzu ve isteklerim azalmaya başladı bu dünyada ne yapmalı niye para lazım bana diye düşünüyorum.40 50 bile çok.Olene kadar katlanmali miyim İnsan işlerinin iç yüzü bombokmus.İnsan yapayalniz özünde. Arkadaş aile sevgili herşey çıkar ilişkisi. Sevgi dedigimiz karşılıklı bir alışveriş gibi. Sevgiyi kimse olmadan kendinde uyandıran kişi mutludur huzurludur.
Sıradan insandan olabildiğince uzak durmak lazım kendi kabımıza çekilip kendi hayatımızı yaşamamız lazım (ne kadar mümkünse) Gerçi sürekli kendi kendine yaşamda bir müddet sonra sıkmaya başlayacaktır peki sonra? Her zaman bir insana ihtiyaç olunması korkunç bir durum. Sürekli kendi kendine de yaşanmıyor duygularını, düşüncelerini paylaşacak adam arıyorsun. Sevgiliyi geçtim bir dost bile bulunmuyor bu çağda herkes sahte herkes riyakar. Gerçek senin benim gibi insanlar bulaşamıyor hep yalnız kalıyoruz şu kocaman dünyada. Nasıl yaşanacağını da bilmiyoruz, biliyoruz fakat gerçekleştiremiyoruz çünkü bayağılık ve sıradanlık engel oluyor. Şu site olmasa içimdekilerini nasıl dökecektim ben onu düşünüyorum.
Zevki veren sensin, hazzı veren sensin sonra geliyorsun bunu yapma. Bunları veriyorsan niye sonra yapma diyorsun. E ozaman hiç verme insanların böyle bir derdi olmasın. Niye bunları veriyorsun insanlara? Zalim misin yoksa bunak mı?
Yanında yeni tanıştığı bir kız varken yemek yemeden önce temiz çatalı peçeteyle silen ama tek başınayken çoraplarının pis olup olmadığını koklayarak kontrol eden canlıya erkek denir.