Diğerlerinin çokluğundan mı ya da boşluğundan mı kitaplar daha samimi geliyordu...
Birbirine benzer yaratılmış varlıkların arasında insanın farkında olmadan yıktıklarını, yalnız ve sadeliği seçiyor olmak iyileştiriyordu belki...
Tenhayı seviyordu ruhum.
Okumak kadar yazmakta iyi geliyordu, onca sahteliğin arasında birçok şeyi ansızın ellerinde tuttuğun cansız bir kaleme değişebiliyor, sonunda aradığın anlamı buluyordun, ete kemiğe bürünüyordu kelimeler.
Bu nedenledir ki yazmayı asla terketmeyeceğim.
Hülya Koç