"Bir amaca bağlanmayan ruh, yolunu kaybeder. Çünkü, her yerde olmak hiçbir yerde olmamaktır."
Montaigne
"Kendi tuzağına tutulmuşsun, nasıl avcılık bu? Kendi evini soymadasın, ne biçim hırsızsın sen?"
Mevlana Celaleddin-i Rumi
Divan-ı Kebir
Yalan söylediklerini biliyoruz...
Yalan söylediklerini biliyorlar...
Yalan söylediklerini bildiğimizi biliyorlar...
Yalan söylediklerini bildiğimizi bildiklerini biliyoruz...
Ama hâlâ yalan söylüyorlar...
Alexandr ISAYEVICH SOLZHENITSYN
Okur Takip Önerileri
"Şeytan bilir yenileceğini. Her zaman yenildiğini bilir. Ama o, tek başına yenilmeyi sevmez. Başkalarının da kendisi gibi ve kendisiyle birlikte yenilmesinden hoşlanır."
Sezai Karakoç
Tarihte ilk kez bir toprak parçasının etrafını çitle çevirip burası benimdir diyen ve buna inanacak kadar saf insanlar bulabilen ilk insan, uygar toplumun gerçek kurucusu oldu. O zaman biri çıkıp çitleri söküp atacak ya da hendeği dolduracak, sonra da insanlara; sakın dinlemeyin bu sahtekârı, meyveler herkesindir,toprak hiç kimsenin değildir ve bunu unutursanız mahvolursunuz diye haykırsaydı işte o adam insan türünü nice suçlardan, nice savaşlardan, nice cinayetlerden kurtaracaktı.
Jean Jacques Rousseau
“Hayatta yaşayacağınız iki tür acı vardır, disiplinin ve pişmanlığın acısı. Disiplin ons ağırlığında, pişmanlık ise ton ağırlığında. ”
Jim Rohn
"Seçmiş olduğunuz ve karar verdiğiniz şeylerin bedelini siz ödersiniz; size akıl verenler değil."
T. S. Eliot
Modern insan, bir şeyleri çabucak yapamazsa zaman kaybettiğini düşünür. Ama kazandığı zamanda da ne yapacağını bilemediği için onu öldürür.
-Erich Fromm
Erich Fromm
Kötülükleri bitiremeyiz ama iyilikleri çoğaltabiliriz. Sezai Karakoç 
Sezai Karakoç
Lin Chi şöyle dermiş:
“Gençken tekneler beni büyülerdi. Küçük bir kayığım vardı ve yalnız başıma göle açılırdım. Saatlerce orada kalırdım.
Bir seferinde güzel bir gecede kapalı gözlerle, kayığımda meditasyon yapıyordum. Akıntı aşağı boş bir kayık geldi ve benimkine çarptı. Gözlerim kapalıydı, bu yüzden şöyle düşündüm: ‘Biri kayığıyla geldi ve kayığıma çarptı.’
İçimde öfke yükseldi. Gözlerimi açtım ve öfke içinde adama bir şey söyleyecekken kayığın boş olduğunu fark ettim.
O zaman hareket edecek yön kalmadı. Öfkemi kime ifade edecektim? Kayık boştu. Yalnızca akıntı aşağı yüzüyordu ve gelip benim kayığıma çarpmıştı. Bu yüzden yapacak hiçbir şey yoktu. Öfkemi boş bir kayığa yansıtamazdım.
Gözlerimi kapattım. Öfke oradaydı ama çıkış yolu bulamadığımdan gözlerimi kapattım ve öfkeye doğru geri geri yüzdüm.
Ve o boş kayık benim fark edişim oldu.
O sessiz gece, içimde bir noktaya geldim. O boş kayık benim ustamdı. Ve artık biri gelip bana hakaret ettiğinde gülüyorum ve diyorum ki: ‘Bu kayık da boş…’