Bir silgi gibi tükendim ben. Başkalarının yaptıklarını silmeye çalıştım: mürekkeple yazmışlar oysa. Ben kurşun kalem silgisiydim. Azaldığımla kaldım.
Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusu ile hiç yaşamadım.
Artık yaşamak istemiyorum Olric. Onların istediği gibi yaşamak istemiyorum.
Okur Takip Önerileri
Sevmek zor geliyor. Alışmamışım: yoruluyorum. Her an sevdiğimi düşünemiyorum. Bazan atlıyorum. Boşluklar oluyor. Bunları boş sözlerle doldurmaya çalışıyorum. Oysa ben her an sana bakmak, bir sözünü kaçırmamak; bir kıpırdanışını, yüzünün her an değişen bütün gölgelerini izlemek, her an yeni sözler bulup söylemek istiyorum.
“Beni bir gün unutacaksan, bir gün bırakıp gideceksen boşuna yorma, derdi; boş yere mağaramdan çıkarma beni. Alışkanlıklarımı, özellikle yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme, boşuna tedirgin etme beni.”
“Ben iç dünyama dönüyorum. Orada hayal kırıklığına yer yok.”
“Herkes istediği kadar koşsun. Beni anlayacak insan, oturduğum yerde de beni bulur.”
“Anlamadım Olric.”
“Anladınız efendimiz. Anlamaktan korkuyorsunuz sadece.”
‘Beni ya şımartın, ya da kapı dışarı edin!’ diye bağırırdı. ‘Yarı içtenliğe dayanmam zor benim.’
Alışkanlıktan başka bir şey bilmedikleri için, sizin de yokluğunuza alışacaklardır.
Her gün yeni baştan yaşamak mümkün olacak mı dersin? Bir gün öncesine korkak bir bezirgânlıkla sarılmadan yaşayabilecek miyiz? Yoksa, yarından korktuğumuz için, düne köle gibi bağlanacak mıyız?
Yaşarsak göreceğiz Olric. Yaşamaktan korkmazsak göreceğiz.
Son durağa gelmeden yolculuğun bitmek üzere olduğunu haber verdiler mi sana? Birdenbire, ‘Buraya kadar!’ dediler. Oysa, bilseydin nasıl dikkatle bakardın istasyonlara; pencereden görünen hiç bir ağacı, hiç bir gökyüzü parçasını kaçırmazdın. Bütün sularda gölgeni seyrederdin. Üstelik, daha önce haber vermiştik, derler onlar. Her şeyin bir sonu olduğunu genel olarak belirtmiştik. Yaşarken eskidiğini ve eskittiğini söylemiştik.