AYZIT
@K_amantes
24.07.2018
Ey kanıma çakıllar karıştıran isyan!
Bursa
966 okur puanı
Ocak 2020 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
gelin
bir pazarlık yapalım sizinle ey insanlar!
bana kötü
bana terkettiğiniz düşünceleri verin
o vazgeçtiğiniz günler, eski yanlışlarınız ah, ne aptalmışım dediğiniz zamanlar onları verin, yakınmalarınızı
artık gülmeye değer bulmadığınız şakalar ben aştım onları dediğiniz ne varsa
bunda üzülecek ne var dediğiniz neyse onlar boşa çıkmış çabalar, bozuk niyetleriniz içinizde kırık dökük, yoksul, yabansı
verin bana verin taammüden işlediğiniz suçları da.
bedelinde biliyorum size çek yazmam yakışık almaz
bunca kaybolmuş talan parayla ölçülür mü ya?
Bir kitap okudu
479 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
…
Böylece ilişki bittiğinde kendini gerçekten yalnız ve delirmek üzere hissetmenin ne olduğunu öğreniyor, sonun geldiğinde neyle yüzleşeceğine dair fikir sahibi oluyordun.
O kadar çok şey vardı ki beni duygulandıran; yatağın altında bir kadın ayakkabısı; etajerin üstünde unutulmuş saç tokası; "çişim geldi… " deyişleri; saç kurdeleleri; öğlenin bir buçuğunda onlarla çıkılan bulvar yürüyüşleri; içki, sigara ve muhabbet dolu o uzun geceler; tartışmalar, intiharlar; birlikte yiyip kendini iyi hissetmek; nereden geldiğini anlamadığın şakalar ve kahkahalar; havadaki mucize duygusu; arabayı park edip içinde oturmak; sabahın üçünde eski sevgilileri kıyaslamak; horladığının söylenmesi, onun horladığını duymak; anneler, çocuklar, kediler, köpekler; bazen ölüm ve bazen boşanma, ama hep sürdürerek, halletmeye çalışarak; bir sandviç büfesinde tek başına gazete okurken onun şimdi zeka seviyesi 95 olan bir dişçiyle evli olduğunu düşünüp efkarlanmak; hipodromlar, park gezintileri, piknikler; kodesler bile; onun sıkıcı arkadaşları; senin içkin, onun dansı, senin onu boynuzlaman, onun seni boynuzlaması; onun hapları, senin aldatmaların, onun aldatmaları; birlikte uyumak...
Barry," dedi Sara, "ziyaretçi kabul etmiyorum."
Barry kapıyı çarpıp gitti. İlerde karşılaşacağımız sorunları görebiliyordum. Bir münzevi olarak insan trafiğinden nefret ederim. Kıskançlıkla filan ilgisi yoktu, insanları sevmiyordum, kendi şiir dinletilerimi saymazsak kalabalığa tahammülüm yoktu. İnsanlar yoruyorlardı beni, ruhumun iliğini kurutuyorlardı.
"İnsanlık, baştan kokuşmuştun zaten." Budur benim düsturum.
Solumdaki sokakta trafık yoğundu, arabalarında sabırla bekleyen insanları seyrettim. Hemen hepsinde önlerine bakan ve hiç konuşmayan bir erkekle bir kadın vardı. Herkes bir şekilde beklemek zorundaydı. Bekle, bekle -hastaneyi, doktoru, tesisatçıyı, akıl hastanesini, kodesi, ölüm babayı. Önce kırmızı yandı, sonra yeşil. Dünyanın vatandaşları yemek yiyor, televizyon seyrediyor, beklerken işlerinden ya da ahlak eksikliğinden kaygı duyuyorlardı.
Saat onda kahvaltı etmek için yukarı çıktım. Pete ve Selma'yı buldum. Selma harika görünüyordu. İnsan nasıl bir Selma edinirdi? Bu dünyanın köpekleri asla bir Selma edinemezler. Köpeklere köpekler düşüyordu. Selma kahvaltıyı hazırladı. Harikuladeydi ve bir erkeğe aitti, bir üniversite profesörüne. Haksızlıktı, bir şekilde. Eğitimli kaypak balonlar. Eğitim yeni Tanrı'ydı, eğitimli erkekler de yeni toprak ağaları.
"Biraz şefkati hak ettin sanırım," dedi. "Seninle ilgili bir düş gördüm. Göğsünü bir dolabı açar gibi açmışım ve bir sürü yumuşak şey varmış orda -oyuncak ayılar, minik hayvanlar; yumuşak, insanın içinde sarılma arzusu uyandıran şeyler. Sonra öbür adamla ilgili bir düş gördüm. Yanıma gelip bana kağıt parçaları uzattı. Bir yazar. Kağıt parçalarına alıp baktım. Kanserliydi kağıt parçaları. Yazı kanserliydi. Ben düşlerime güvenirim. Sen şefkati hak ettin."
“Ben severim insanları!"
"Ben sevmem."
"Biliyorum sevmediğini. Ama ben severim. İnsanlar seni görmek için geliyorlar. Seni görmek için gelmeselerdi severdin onları belki."
"Hayır, ne kadar az görürsem o kadar çok severim onları."
“Gözlerine bakarken,
güneşli bir toprak kokusu vuruyor başıma,
bir buğday tarlasında, ekinlerin içinde kayboluyorum…”