Kendimi eskisi gibi hissedemiyorum, öylesine
unutulmuşum.
Birini sevmeye koyulmak başlı başına bir iş, bir girişimdir. Güç ister, yürek ister, körlük ister... Hatta başlangıçta öyle bir an vardır ki uçurumun üstünden sıçramak ister. Düşünmeye kalkarsan aşamazsın onu…
Hayatımla ilgili olarak bildiğim her şeyi, kitaplardan öğrendim gibime geliyor.
Okur Takip Önerileri
Yalnızdım, ama bir kente yürüyen
ordu gibiydim…
O güneş ve o gökyüzü aldatmacadan başka bir şey değildi. Yüzüncü kez aldanışımın önüne geçemiyorum. Anılarım, şeytanın kesesindeki paralara benziyor. Keseyi açınca içinde ancak kurumuş yapraklar buluyorsunuz.
Müziğin zarureti öyle güçlü ki kimse durduramaz onu..
Belki de insanın kendi yüzünü anlaması imkansızdır. Belki de bunun nedeni yalnız yaşamamdır. Topluluk içinde yaşayanlar kendilerini aynalarda, arkadaşlarına nasıl görünüyorlarsa öyle görmeyi öğrenmişlerdir.
Sayfa 36Kitabı okudu
Yüzümün yansısı bu. Yapacak işim olmadığı günlerde onu seyreder dururum. Başkalarının yüzleri anlam taşıyor. Benimki öyle değil. Güzel mi yoksa çirkin mi, bunu bile söyleyemem. Çirkin galiba çünkü böyle demişlerdi. Bana dokunan bu değil. Yüzüme böyle nitelikler atfedilmesine şaşıyorum aslında. Bir toprak parçasına yahut bir kayaya güzel ya da çirkin demek gibi bir şey bu.
Sayfa 33Kitabı okudu
Yalnızken insanın içinden gülmek gelmiyor pek.
İnsan yalnız yaşayınca, anlatmanın bile ne olduğunu unutuyor: İnandırıcılık da dostlarla birlikte ortadan kayboluyor.
Hiçbir şeye bağlanılamayan soyut bir değişim bu. Değişen ben miyim ? Ben değilsem şu oda, şu kent, şu doğa; seçmek gerek.
Devletin bazen ´´sorunun kendisi´´ haline geldiğini kabul etmek akla yatkın da gelse, devletin yokluğu daha da ağır bir sorun olmaz mı diye sormak da tamamen meşrudur…
Arkadaşlarımla aramı hiç bozmadım ama onların inançlarından sadece benim eski kanaatlerimle buluşanları, yani hiçbir insanın renginden, dininden, dilinden, milliyetinden, cinsel kimliği veya toplumsal kökeninden dolayı ayrımcılığa uğramayacağı bir dünyayı inananları korudum.