Kitabı okurken kimi yerde duygulandım kimi yerde düşündüm. Genel itibariyle okunası bir eser ancak bazı detaylara çok takılmış, çoğu yerde bu kadar gerek var mıydı diye sordum, okumaktan keyif aldığımı da belirteyim
Nasıl da yaşadık ama o sancılı süreci, özellikle son sayfalara doğru sanki okurken ben ipe gidiyormuşum gibi hissettim. Son anda belki vazgeçerler diye bir umut bekledim, yutkunamadım, üşüdüm, titredim... Bir durum ancak bu kadar güzel dile getirilebilirdi.
Kitapta şöyle bir cümle vardı, kızı istismara uğrayan bir baba "Artık kızıma nasılsın rahat bir şekilde sarılacağım". İnsan kendi çocuğuna istismar uygulandığını düşünüyor ve sonrasında nasıl çocuğuna dokunacağını, çocuğunun neler hissedip düşüneceğini tahayyül bile edemiyor, zor...
Attila Şenkon
"Perşembenin özelliklerini yitirerek haftanın öteki günlerinden farksızlaştığı yıllarda, annesinin saçları siyahtan beyaza dönüştü. Demek, onların saçları da değişebiliyordu. "
Küçük bir çocuğun hayatı anlamlandırdığı bir zamanda en çok sevdiği günü kaybedişinin öyküsü..
Kitap çok güzel. Bir çocuğun dünyayı anlamlandırmaya çalıştığını, diğer çocuğun ise her şeyi bildiğini yalnız ifade etmeye korktuğunu kitabı okurken iliğimize kadar hissettik. Akıcı bir dille yazılmış. Bu kitabın filmi de yapılmıştı ancak tabi ki kitabı daha güzel. Sürekli okumalar...
