Baba olduğunu, torunlarını, hayatta her şeyden çok sevdiği kadının elli yıl sonraki halini göremeyeceği için kahroluyordu. Ama bu üzüntüyü bile çok uzatmamaya çalışıyordu. Hemen kontrolünü geri kazanıyor ve işi şakaya vurmak için kendini zorluyordu. “Belki çocuklarımız çok çirkin olacaktı,” diyordu güzel yüzünden akan yaşlar eşliğinde. “Trollere benzeyen çocuklarımızın olduğunu düşünsene.”
Yaşlılığın beraberinde getirdiği zorluklardan kurtulduğum için çok seviniyorum,” diye başlardı insanlara anlatmaya. Dudaklarındaki hınzır gülümseme de ona eşlik ederdi. “Gerçekçi olarak bakınca kaçırdığım ne olabilir diye düşünüyorum. Sizi bilmem ama şahsen ben orta yaş bunalımına girip gülünç spor arabalarla sokaklarda dolaşmak zorunda kalmayacağım. Ellili yaşlarımda okuma gözlüklerine muhtaç olmayacağım. Emekliliğin olmazsa olmazlarından olan o sıkıcı gemi yolculuklarından da yırttım gibi gözüküyor. Kimse beni golf oynamaya zorlayamayacak. Otobüste gençlerin yer vermek isteyeceği yaşlı bir adam olmayacağım. Kulaklarımdan ve burnumdan kıllar fışkırmayacak. Yüksek belli pantolonlar ya da şarap rengi yelekler giymeyeceğim. Numaralı göz lüğün üzerine takılan klipsli güneş gözlükleri kullanmayacağım. Eve merdiven asansörü yaptırmak zorunda kalmayacağım. Şimdi söyleyin bakalım, hâlâ benim durumuma üzülüyor musunuz?”
Sofrada bir araya geldiğimiz zaman
annem ve ablalarımı seyrettiğimde hâlâ bir bütün olduğumuzu anladım.O olaydan sonra kendimi dışarıda kaldığıma ikna etmiştim , oysaki her zaman bir kol mesafesindeydim. Tek yapmam gereken istemekti. Ben de hemen içeri alınacak , çevrelenecek , etrafım sarılacak ve kendimi güvenli ortamımda bulacaktım.
