Herkes bir başkasının yaşamında tutsak kalabilir. Bir parçası orda diğer parçası başka bir yerde. Bana ait olan ne varsa, nerede hangi parçamı bırakmışsam geri almak isterdim. Ya da en azından ne bıraktığımı görebilmek. Mümkünse değiştirebilmek.
Hangi umut çiçeğidir bilmem, ellerin
uzanır da gönlüme Rüveyda
derinden bir ok saplanır bağrıma
beynimi çağıran bir sese doğru
alaca bir at koşar içimde
zamansız, mekansız nefese doğru...