Naftalin, uzak anlamıyla biraz da sessizlik demek sonbaharda. Bazen bulutlardan alıyor insan naftalin kokusunu. Yağmurla iniyor bu koku, rüzgarlarla yayılıyor. Sadece temizlik değil naflatilinin yüklü olduğu mana... biraz eskimişlik, biraz zamana direnme arzusu, biraz bugüne yetişememe sancısı.
Naftalin kokusu yüklü bulutlar... Biraz beyaz, biraz gri...hikâyenin kalan kısmında kurşunî bir ağırlık... Yağmur yağacak, yağıyor... Bir bahar ikindisine mıhlı aklım. İri taneli bir yağmur arzusundayım... Toprak kokusuyla, naftalin kokusu arasında daralıp genişliyorum. Güneşi öteleyen bir yağmur değil, ay ışığını ezberleten bir parlayış.
Bulutlar aralanınca pembelerin en sevimlisi. Naftalin ağırlığı sanki bu pembelikle dağılıyor. Bir düş ve masal rengi güneşin yüzünü gösterişi. Bir mucize gibi! Kalın bulutların arasından nasıl da yol buluyor insanın kalbine.
Ve...
En çok kefende garip duruyor naftalin kokusu...