Deniz
@Mavilerisever
"Issız yerlerde kendin için evren ol"
243 okur puanı
Ocak 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Bütün bu yaşananların hüzünlü tortusu çöküyor kırmızı koltuklu, küçük odama...
Önce kadın kendini keşfetti, sonra dünya kadını...
Oysa Saliha henüz çok genç bir kadın, çözümü başkalarında değil kendinde arasa, bunun için önce kendini sonra da hayatı tanısa, keşfetse, kendini geliştirse, mutluluğun sadece eşinin iki dudağı arasında olmadığını fark edebilse, ben de varım diyebilse, o hayat ona kimbilir neler verir.
Okur Takip Önerileri
Belli bir yaşa gelinceye kadar hayat dediğin sadece bizim içinde yaşadığımız evlerdir.
Ruhu hala çocuk kalmış biri yazar bunları. Düşününce onun gerçekten hayatı da kendini de henüz hiç tanımadığını fark ettim.
Eğer İsmail bey kendini keşfeder, hayatla ve kendiyle barışır, kendine güvenmeyi başarırsa karısı geri döner muhtemelen ya da dönmezse de çok mühim değil çünkü artık İsmail bey kendi hayatında var olmayı başarabilmiş olacak. Yokluktan varlığa geçmiş biri için ise, çareler hiç tükenmez.
Hayat, yaşanöaran öğrenilmiyor. Zaten hayata atıldığımızda diplomalarımızdan çok insan ilişkilerindeki başarımız, yeniliklere adapte olabilme yeteneğimiz daha önemli olabiliyor.
Sen elinden geleni yap. Çok zorlama kendini. Hayattan vazgeçme. Yine kendine zaman ayır. Arkadaşlarınla buluş, konuş, gül yani yaşamaya, hayatı sevmeye devam et. O masaya oturduğun zaman çalışıyormuş gibi yapma. Ya gerçekten çalışmayı, yeni şeyler öğrenmeyi istiyorsan otur ya da hiç oturma. Kendini kandırma.
Hatta sizin kendinize gösterdiğiniz özen, giyiminiz kuşamınız, saçınız başınız, kendinize duyduğunuz güven, hayata pozitif yaklaştığınızı gösteren her şey ama her şey...
Hele ki bir insan hayata hep mahzun bakıyorsa, onu zaten yaşlı görüyor, yaşlı sanıyorsunuz.
Arada bir yaşamın, aslında kısa bir yolculuk olduğunu zengin fakir, hepimiz unutuyoruz. Küçücük şeylere takıyoruz kafayı, üç gün sonra bir soran olsa, sen o gün niye o kadar gergindin diye, onu bile hatırlamadığımız o küçük şeyler bize asıl gerçekleri unutturuyor. Hayatın kısa bir yolculuk olduğu gerçeğini. Ama bir derdimiz, bir sıkıntımız olduğunda da, bazen geçmiş günlere bakıp bakıp, "ah..." çekiyoruz
Ne güzelmiş, kıymetini bilmemişim diye.
Bu motif değişir mi? Tabii değişir ama öncelikle bu değişimi gerçekten istemek, buna cesaret etmek gerekir.
Ona iyi davranan, onun kararlarına ve haklarına saygı duyan bir dünyayı hiç tanımıyor.
Biraz daha cesur davranabilseydi, çok farklı bir hayatı olacaktı ama tercihini acıdan, ezilmekten, şiddet görmekten yana kullandı. Bunun kendi kararı olduğunu kabul etmeyi hiç istemedi, ben de bu konuda hiç üstüne gitmedim.
Sonradan biraz da bizim desteğimizle hepsini öğrendi. Destek derken, aslında o işleri onun yerine biz yapmadık. Yapsaydık hayatı hiç öğrenemeyecekti.