İnsanları yaraların da birleştirmezse daha ne birleştirir, değil mi? Öylee bir uzaklaşma ki kendimizden,öyle bir yabancılaşma,uykularımız bile bizi iyleştirmiyor artık..sanırım bize korkuyu öğrettiler sonunda. Sistematik bir cehalet sistematik bir şiddetle öğretti bunu.Küçümsediğimiz aptallık öğretti.Birdenbire değil elbette ama sanki birdenbire yapayalnız kaldık.Kendi yaramızın başkasında kanadığını göre göre sadece kendi yaramıza inandık. Başkası adı üstünde başkasıydı işte. Oysa bizim ilk hayat bildiğimiz merhamet duygusuydu. İnsanın acılarıyla insan olduğuydu,insanın haysiyetiyle insan olduğuydu ve insanları birbirine bağlayacak olan en güçlü, en soylu duyguydu ACI.Bir yabancılaşma ki, insan olmanın bütün erdemlerini hepimizin kalbine gömdü. Sanırım daha ineceğimiz kötülük çukurları var!...