Olmayan Kuşlar ı okurken gerçekten var mıdır diye ikileme düşüyorsunuz ;) Olmayan kuşlar, varolaydılar demekten alamadım kendimi
Muhteşem bir hayalgücü.Her kuşun kendine has karekteri ve görselliği çok hoşdu.Şakacı, hüzünlü, neşeli anaç, dostcanlısı, hatta sinirden hızını alamayıp ordan oraya zıplarken kalp krizi geçirebilecek karektere bürümüş bir kuş sergiliyor bizlere Ece Temelkuran. Severek okudum. Kendi karekterime benzerliğiyle beni gülümseten kuş, Minyatür Deve kuşu hani şu sinirden kalp krizi geçirebilecek olan. Bizlere o naif ötüşleriyle yaşamın güzelliğini anlatan, özgürlüğü simgeleyen, uçuşlarıyla hayatın ne kadar kısa olduğunu söyleyen kuş aleminin bu şekilde kaleme alinmış halini okuyun derim.Bir solukta okunacaklardan ertelemeyin️.
“Kuşlar belki de hep uzakta, sadece gözlerimizle sevebileceğimiz bir mesafede kalmalı. En azından biz de uçana, onlarla birlikte gökyüzünde yan yana uçmayı öğrenene kadar. O gün gelinceye kadar kuşları hep başımızı yukarı kaldırarak sevmeliyiz, göklere bakarak. Bizi sevgisiyle göklere baktıran başka ne var ki!”
