Camus, saygılar dostum ama inan okurken psikolojimi yordun. Karanlıksın. Evet, karanlık da hayatımızın bir parçası ama yapma be gülüm nettin böyle:D
Bir an yarım kalacaksın diye korktum ama ilerleyince ilginçleşti ana karakterin kaderi. Umutlandım belki bir ihtimal kurtuluşu vardır diye. Ama nerden nereye geldik böyle dedim.. Diğerlerinden farklı olmak, farklı düşünmek, farklı hissetmek, farklı bakış açısı ve inanca sahip olmak suç ise o zaman insan kalmazdı dünya üstünde. Böyle saçmalık görmedim sinirim bozuldu sonunda, şaka olmalı bu dedim?!!
Hani hapisi anladım ama giyotin nedir abi?
Bir yandan da dünyası bu kadar garip bir karakterle de çok karşılaşmıyorsunuz tabi. Özellikle kitabın sonundaki pederle konuşması bayağı çarpıcı bir sahneydi gözümde tamamen canlandı. Kısa olup bu tür etkiler bırakabilen yazarlara gerçekten içten saygı duyuyorum, kolay bir işçilik söz konusu değil. Bazı kelime oyunları ve yaratıcı kullanımları çok hoşuma gitti, altını çizdiğim birkaç tanesi;
-Gölge kokan küçük bir oda
-isimsiz saatler
Üzgünüm ama kitabın sonunda Müslüm Gürses'in 'Batsın bu dünya, bitsin bu dünya' şarkısı çaldı benim için.
Böyle bir sonu hak ettiğini düşünmüyorum.
Ama bu elbette yazarın kararı ve her şey optimistic bir Pollyanna dünyasında gerçekleşmek zorunda değil. Bu Camus'un okuduğum ilk kitabı onu daha fazla tanımak adına tekrar deşmem lazım ))) ancak o zaman teşhis koyabilirim yalnız ve karanlık dünyasına. Çünkü yazarlar daima kendilerinden bir şeyler aktarırlar inancındayım. Okuyun, kendiniz değerlendirin.
