Ruhu aç ve anlaşılmaya muhtaç bir kadının çöküşüydü bu hikaye. Zihnine hapsolmaya mecbur edilmiş bir düzende, yalnızlığı ile çaresizlik ağı örüyordu her gece. Bakılırsa karnı toktu, yatağı sıcaktı.. her şey gördüğümüz kadarı değil, bir kere daha anlıyorum. Her insan bir dünya demekti.. bir dünyada binlerce dünya ile yaşadığımızın bilincinden çıkıyoruz bazen. Bizden çok var ve hepimizin birbirine ihtiyacı var. Herkes acı çekiyor ve mutlu oluyor. Bizim bilebildiğimiz sadece bir tanesi, kendi iç dünyamız.. bizi insan yapabilecek en güzel alışkanlık, diğer insanların da kendi iç mücadeleleri ile var olduklarını hep hatırlamak olurdu.
Sağlam bir gözlemle çok sonuç çıkarabileceğimiz bu hikaye bize aynı zamanda hümanizm ve feminizm gibi konularda da ipuçları veriyor. Yazarın duygu durum ve aktarım gücünü tebrik ediyorum.
Sarı duvar kağıtlarını yırtmanız dileği ile..
Ahmed Arif
