Biliyorum sana giden yollar kapalı,
Üstelik sen de hiçbir zaman sevmedin beni.
Ne kadar yakın ve arada uçurum;
İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi
Uyandım uyandım, hep seni düşündüm
Yalnız seni, yalnız senin gözlerini…
Ben kendi işime bakarım, sende kendi işine bak. Ben bu dünyaya senin beklentilerini yerine getirmek için gelmedim. Sen de benim beklentilerimi yerine getirmek için gelmedin… Sen sensin ve ben benim. Eğer tesadüf eseri olarak birbirimizi bulursak bu çok güzel olur. Ama bulamazsak da, yapacak bir şey yok.
Hep dışarıda aradığım evimi içime yaparım belki. Hani bir umut! Dünyamı belki orada yeni-den kurarım. İnsan en çok en yıkık anlarından büyüyüp yükselebilir. En yaralı yerime dokunabilirsem belki şifa bulurum.
Benim evim ben miyim? Belki biraz da bu soruyu sorarım.