Sıradan bir insan iyiyi ya da kötüyü dışarıdan, yani atlı arabadan ya da bir çalışma odasından bekler. Düşünen bir insan ise kendinde bulur.
İnsan aklı namussuzun biridir, her şeyi düşünür, en aykırı, en korkunç şeyleri bile.
O kadar ağır işler yükleyeceğiz ki onlara, düşünecek bir anlık bile zamanları olmayacak. Bu karıncalara hiçbir zaman başlarını bile kaşıyacak bir süre tanimayacagiz. Hep iş, hep çalışma, hep açlık, hep yoksulluk, hep gelecek korkusu içinde olacaklar. Bu korku onları kör, sağır, sersem, beyinlerini işlemez yapacak...
