Nagihan Coşkun
@Nghnkrca
ne kadar kendi oldu insan o kadar başka
İsmet Özel ~
112 okur puanı
Mart 2020 tarihinde katıldı
Yapabileceğim tek şey, diye düşündüm, susmak, tahammül etmek ve soytarılığıma devam etmek.
Sayfa 21Kitabı okudu
İnsanlardan yardım istemek mi? Gülünç bir fikirdi bu.
Sayfa 21Kitabı okudu
İki şey arasında seçim yapacak gücüm bile yoktu.
Sayfa 17Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Ne istediğim sorulduğu anda hiçbir şey istemez olurdum.
Sayfa 17Kitabı okudu
Melankolimi ve öfkemi gizlemek için büyük bir çaba sarf ettim ve bunun yerine kendimi masum bir neşe havası geliştirmeye adadım. Böylece yavaş yavaş eksantrik bir soytarıya dönüştüm.
Sayfa 16Kitabı okudu
Ne başkalarıyla tartışabilir ne de kendimi savunabilirdim. Biri beni eleştirirse, ilk düiüncem karşımdakinin tamamen ve bütünüyle haklı olması gerektiğiydi, çok büyük bir hata yapmış olmalıydım, her şey bu kadar basitti işte. Bu tür saldırılara uysal bir sessizlik içinde katlanırdım ama içten içe ıstırap içinde kıvranır, dehşetten delirirdim neredeyse.
Sayfa 15Kitabı okudu
Ben, daha farkına varmadan, tek bir doğru söz konuşmayan bir çocuk olmuştum.
Sayfa 15Kitabı okudu
Görünürde her zaman gülümsüyor olsam da içeride çaresiz bir mücadeleyle debeleniyordum, bir ipte yürüyordum, ter içindeydim, onları eğlenirdikçe felaket ihtimali her an yaklaşıyordu.
Sayfa 15Kitabı okudu
Yine de, durum buysa, buna nasıl tahammül ediyorlar? Her günü pes etmeden, umutsuzluğa kapılmadan, intihar etmeden, hayatı siyaset tartışmaya devam ederek nasıl atlatıyorlar? Bu kadar katı egoist olabilirler mi? İşlerin böyle olması gerektiğinden o kadar eminler ki kendilerinden bir kez bile şüphe duymuyorlar mı? Eğer öyleyse, sanırım katlanmak daja kolay olabilir. Merak ediyorum, insanların böyle olup olmadığını ve onları mutlu eden şeyin bu olup olmadığını merak ediyorum. Bilmiyorum işte... Acaba geceleri rahat uyuyorlar mı, sabah dinç uyanıyorlar mı? Nasıl rüyalar görüyorlar? Yolda yürürken ne düşünüyorlar? Para mı? Eminim tek mesele bu değildir.
Sayfa 14Kitabı okudu
Kısacası, bir şey anlayamıyorum. Diğer insanların acısının doğasını, seviyesini, hiçbir şeyini anlayamıyorum.
Sayfa 14Kitabı okudu
İnsanların neden her gün oturup günde üç öğün yemek yemeye kendini mecbur hissettiklerini merak ederdim. Herkes yemek yerken o kadar ciddi ifadeler takınırdı ki belki de tüm bunlar bir tür ritüeldir diye düşünmeye başladım.
Utanç dolu bir hayat yaşadım. İnsan yaşamı denen mefhum hakkında hiçbir fikrim yok.
Sayfa 11Kitabı okudu
İnsanlar, yumrukları sıkılıyken gülmez.
Sayfa 8Kitabı okudu
Oblomov, bir aydan beri açık durmaktan sararmış sayfayı okudu bitirdi. Kitabı kapadı, esnedi, sonra "iki büyük derdini" düşünmeye daldı.
Sayfa 89Kitabı yarım bıraktı
