Konfüçyus, "Sık sık Tanrı'dan ve atalardan söz edilmeye başlanmışsa biliniz ki, ya canınız, ya da paranız isteniyor demektir." derken, bundan 25 yüzyıl önce, dinle politikanın birleştiği ya da birbirinin amaçlarına hizmet ettirildiği zamanlarda, ulus veya uyrukların alın yazısının ne olacağını açığa vurmuştur.

Ortaçağda devletin dini Hristiyanlık olduğu için, 1022'de Sofu Robert, keşişlerle bağnaz baronlardan oluşan bir meclis kurmuş ve sapıtmış sayılan birçok düşünce ve bilim adamını yaktırarak öldürtmüştür.

Hac turizmine en çok rağbet edenler, bizden daha çok Müslüman olması gereken Araplarla öteki uluslar değil, yurttaşlarımızdır. Yıllardan beri, soyulmak için türlü mistik propagandaların çekimine tutulmuş olan bilgisiz halkımız, borç harç biriktirebildiği servetleri, evlatlarını aç, ev barklarını sefil ve perişan bırakma pahasına, Arabistan yollarında sürünmektedir.

Ölüler için Kur'anı hatmetme adeti sonradan benimsenmiştir. Peygamberimizin ölüsü başında ya da ölümden sonra onun için kimse böyle bir işleme girişmemiştir.

Müslümanlık, Avrupa'ya yayılmış olsaydı, her şeyden önce, güzel sanatlar gelişemeyecekti. Zira İslam dini sonradan uydurulmuş mitolojik harika efsanelerine sahip olsa da, bunları somut şekilleriyle belirtmeyi yasaklar.

Toplumumuzda salgın bir gelenek halini almış olan Mevlit okumanın saçma inançlardan bir kötü töre olduğunu burada zikredebiliriz.

Hz. Musa, savaştan dönen başlıca subay ve komutanlara şöyle demektedir: "Neden kadınları ve çocukları kurtardınız? Çocuklar arasında erkek olanları ve evvelce evlenmiş olan kadınları öldürünüz; fakat küçük kızları ve bakireleri kendiniz için saklayınız" "Her kadın, kendi komşusundan ve evindeki misafirinden gümüş ve altın ziynetler ve elbiseler isteyerek bunları oğullarınız ve kızlarınızın üzerine koyarak Mısır'ı soyacaksınız.

İbadeti günahların affına bir aracı yapmak, ya da onu Tanrı'ya karşı ödenmesi gereken bir borçtan ibaret saymak, dinlilik değil, bir çeşit dinsizliktir; rezillikleri maskeleyen bir iki yüzlülüktür.

İtirafı gereken açık bir gerçek de şudur ki, Müslümanlığa değil, artık herhangi bir kitaplı dine bağlı olanlardan ancak pek safdil ve bilgisiz olan zümreler dışında kalan hiç kimse, cinlere, şeytanlara, meleklere, hatta mucizelere, ahret hayatına ve mistik misterlere, bu dinlerin ortaya çıktıkları ve yayıldıkları zamanlardaki kadar inanmamaktadırlar.