Evet hayvanlar kesinlikle tutucudurlar, hatta gerici olduklari bile söylenebilir. En ufak bir değişiklik bile onları üzebilir. Her şeyin günlerce, aylarca aynı kalmasını isterler. Sürprizlerden hiç hoşlanmazlar. Bunu uzamsal ilişkilerinden gözlemleyebilirsiniz. Bir hayvan, gerek hayvanat bahçesindeki, gerekse vahşi doğadaki ortamında tıpkı satranç tahtasının üzerinde hareket eden taşlar gibi yaşar – anlamlıca. Bir kertenkelenin ya da bir ayının ya da bir geyiğin bulunduğu yerle, bir satranç tahtasının üzerindeki atın yeri arasında rastlantı ya da “özgürlük” açısından hiçbir farklılık yoktur.
Hayvanat bahçeleri hakkında da, en az Tanrı ve din hakkında duyduğum kadar çok sayıda saçmalık dinledim. İyi niyetli, ama yanlış bilgi sahibi insanlar, hayvanların vahşi doğada “özgür" oldukları için "mutlu" olduklarını düşünürler. Bu insanla rın akıllarından genellikle büyük ve yırtıcı hayvanlar geçer, bir aslan ya da bir çita gibi (bir gnu' ya da bir karıncayiyenin yaşamı pek sık yüceltilmez). Bu vahşi hayvanı, dindarca kısmetine boyun eğen avını midesine indirdikten sonra, yediklerini sindirmek için bozkırlarda dolaşırken ya da yeme işini iyice abarttığında, formunu korumak için koşarken hayal ederler. Bu hayvanı, ailesiyle birlikte ağaçların dalları arasından gülümseyerek güneşin batışını izlediği sırada, evlatlarını gururla ve şefkatle denetlerken hayal ederler. Vahşi hayvanın yaşamının basit, soylu ve anlamlı olduğunu hayal ederler. Sonra o vahşi hayvan kötü ruhlu insanlar tarafından yakalanıp, küçük hücrelere kapatılır. "Mutluluğu" yıkılır. "Özgürlük" için var gücüyle çırpınır ve kaçmak için elinden geleni yapmaya çalışır. Çok uzun süre “özgürlükten" yoksun bırakılınca, hayvan kendi kendinin gölgesi haline gelir, ruhu zarar görür. Bazı insanlar bunları hayal ederler.
Okur Takip Önerileri
İnsan hayatta çok acı çekince, her yeni eklenen acı ona hem dayanılmaz hem de önemsizmiş gibi gelir.
Hayat o kadar güzeldir ki, ölüm ona âşık olur, her şeye sahip olmak isteyen, onu elinden bırakmayan kıskanç bir aşktır bu. Ama yaşam, biraz kayıp verse de -bedenini- ölümün pençesinden kurtulmayı başarır, hüzün ise geçmekte olan bir bulutun gölgesidir yalnızca.