Her şey bu kadar karışık değilken azken, özken, siyah beyazken güzel gibi geliyor bana...
Veee bu yüzden...
Kalemimi sallıyorum ve ruhumdan bir parça kağıda dökülüyor...
Okumak, bir damla içine hapsolmuş âlemde kıyısı olmayan deniz gibi olabilmekti ve ben özgürlüğümü kitapların kapaklarının arasındaki o engin denizde yaşıyordum...
Her gece uzaklardaki çığlıkları duyabilen
Kulaklarımız olsaydı eğer;
Şarkılar olmazdı hayatımızda...
Ve sessizlik korkutucu gelmezdi,
Sığınacak yeri olmayanlara...