Senem
@Pabliyot
Öğrenci
Fransız Dili ve Edebiyatı
3 Ağustos 2000
2075 okur puanı
Aralık 2018 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Bir kenti tanımının en bildik yollarından biri de insanların orada nasıl çalıştığına, nasıl sevdiğine ve nasıl öldüğüne bakmaktır.
Sayfa 13Kitabı okudu
Uyuklamak parça parça ölmek, uyumaksa yekpare ölüm. Bu aralar hep uyukluyorum. Vücudumdan büyük parçalar kaybetmişim gibi hissediyorum kendimi. Gece olduğunda kayıp parçalarım karanlığa karışıyor.
Sayfa 14Kitabı okuyor
İnsan uyuyakalıyor, uyanınca aradan aylar geçmiş gibi oluyor. Zamanı nerede bıraktığını hatırlamak çok güç.
Sayfa 14Kitabı okuyor
Okur Takip Önerileri
Artık yazdıklarımın bir anlamı olsun istiyorum. Bir şey söylüyor olayım. Bu ne bu, bu satırlar ne anlama geliyor? diye bir soran olursa, sanki olabilirmiş gibi, diyeyim ki: bu bir hikâye, ama biraz karışık.
Sayfa 13Kitabı okuyor
Kendimi kapadım yazdığım defterlere. İçimi açmaktan çok korktum.
Sayfa 13Kitabı okuyor
Arada bir kendi kendime çıldırdığım oldu, çıt çıkarmadan. Kimseye duyurmadan. Abime sezdirmeden. Babaannemin bakır helva tenceresinde defterleri yakarak, ateşi hep canlı tutarak, defter doldurmaktan ve doldurduğum defterleri yakmaktan bitkin düşünce uyuya kalarak yıllar geçti.
Sayfa 13Kitabı okuyor
Herhangi bir günü pazar kılan her şeyden uzak olduğum halde, uyanır uyanmaz günlerden pazar olduğunu hatırladım.
Oysa ne pazar kahvaltısı var hayatımda artık ne pazar gazeteleri ne aile ziyaretleri.
Umurumda mı günlerin adı?
Sayfa 12Kitabı okuyor
Bu defa olağan dışı bir şey yok hayatımda. Hatta her şey fazla olağan.
Sayfa 11Kitabı okuyor
Hayatı uzun sürmüş bir sıkıntıdan ibaretti. Boş, içeriksiz bir sıkıntı. Neden hayat bir sıkıntıdan ibaret diye soramayacak kadar tembel yaratılışlı olmalıydı ki, ölmek daha kolaydı.
Sayfa 10Kitabı okuyor
Unutulmayacak bir iz bırakan adamlardan değilim.
Sayfa 10Kitabı okuyor
Adımın bir öneminin olmadığını ben de biliyorum. Ama şu satırları yazan ele sahip vücut bir ad taşıyor. Ad vücudu var kılar.
Sayfa 10Kitabı okuyor
İnsan ya kendi kendine konuşur, ya kendi kendine yazar. Kendi kendine konuşmayı makbul saymazlar. Oysa ne fark var ki arada?
Sayfa 9Kitabı okuyor
Hoşça kalın, Madam. Bu ayrılık sözü şimdi bana ne kadar acı geliyor, bilir misiniz? Bana ayrılığı, hasreti hatırlatıyor da buruveriyor gönlümü. Bana ne acılar verdiğini düşünebilseniz, bu boyun eğişim karşısında benden hoşnut kalırdınız. Hiç olmazsa insaf edip aşkıma, şefkatte, saygıda bir an kusur etmemiş aşkıma inanmanızı dilerim.
Sayfa 121Kitabı okudu
İnsan ciltler dolusu yazar da, bir çeyrek saat konuşmanın aydınlatıvereceği bir şeyi bir türlü anlatamaz.
Sayfa 121Kitabı okudu
Hasret, çektiğim acıları bir kat daha artırınca sizden başka kime yakınabilirim? Bundan böyle en büyük ihtiyacım olacak avutucu sözleri, sizden başka kimden bekleyebilirim? Siz ki hüzünlerimin biricik nedenisiniz, esirger misiniz benden o sözleri?
Sayfa 121Kitabı okudu