Bir gerçeğin farkına vardım. Dünyanın hiçbir tertip veya tedbiri imana giden yolları kesemiyor, oraya açılan caddeleri tıkayamıyordu. Çileli oluyordu, sıkıntılı oluyordu ama yolcular hep yolda oluyordu.
Bir kere taviz verildi mi, asla çiğnenmemesi gereken unsurlar bir kere gözden çıkarıldı mı, kalbin aynası bir yerinden çizildi mi, kefareti büyük oluyor.
Uzaklığın en son mesafesine yakınlık, yakınlığın en son aşamasını vuslat olarak isimlendirmelerine hayret ederim. Sanki onlar, bu ifadeyle yakınlaşma ve kavuşmanın imkânsızlığına işaret etmişlerdir.