Şarkının"oyle ya sen on dokuzunda koca bir kadindin"dedigi yerden dört*(1) yıl geçmiş.
Buyuyorduk ve bu raki masalarinda fotoğraflarımiz olmasi anlamina geliyordu.
Sözcüklerin en büyülü yanlarindan biri, yaşarken tercih etmediginiz bir cok sey yazarken bizim en büyük gercekligimize dönüşüyor.Bir karar ani yada bir hesaplaşma
Okur Takip Önerileri
Yalın ayak yürümek harikaydı arkadaşlar.Hatirla ve koş dedim kendime.
Cok düşündüm.Anlamadim.Anlamayan herkes kadar da anlattim.
Defne:Harika bir yildi, Parçası olan herkes parçalandı.Olsundu, teşekkürler
bende inanıyorum bu yolun bittigi yerde bizi guzel şeylerin bulacagina
genellikle bir yerlerin toparlanmasindan anladigi ortalikta bulunan eşyaları ortalıkta gorunmeyecek yerlere tikistirmaktir,bu da baska bir mesele
insan insanin hayatina dokunup geçmeliydi belki, tanıyınca yoruluyomussun.
Şimdi buraya eski ev demek, yeni bir yerde yeni bir hikâyem başladı anlamına mı geliyor? Yoksa hiç tamamlanamayacak olan burası mı? Insan hikâyesi durduğu yerde midir, geldiği yerde mi? Tabii ki bilmiyorum.
Sen şimdi sadece sarıl bana. Sarıl, biraz uzaklaştım sanayım. Bir sigara yak, yüzüme dokun, sarıl, ellerinde babamın kokusunu duyayım. Bir şeyler anlat istersen. Içinde uzaklar olsun. Beni o uzaklara bırak. Şimdi içimde büyüyen uzaklar var, kupkuru bir yaşamak var alıp başını giden, hiç susmayan bir ses, çığlıklar ve kan. Düğümler var. Çözmeye uğraşma, sadece sarıl. Buraya bunun için geldim ve artık buradayım. Sen sarıl, ben yalan da olsa kendimi saklanmış sanayım. Sen sarılınca, "İçimden bir bulut akıp gidiyor." Varsın gitsin. Varsın seneler geçsin. Varsın hikâyemden geçen herkes kaybediyor olsun. Kayboldum, sarıl.
"Neden böyle bir şey yaptı?" Bilmiyorum ki. Hiç konuşmadık. Çünkü kendini kesen biriyle hiç konuşamazsın.Kendi kendine konuşmalar kalır sana. Tekrarlar kalır. Aklın kalırsa şükredersin. Şükredersin ama aklında kalanlarla da baş edemezsin.
Anlatması güçtü, anlattım. Gözlerim dolu doluydu ama ağlamadım. Tamam, belki birazcık ağladım ama sadece bir kişiye anlattım, olsun o kadar. Çünkü ona sarılınca her şey durulur biraz, böyle başka bir yerlere düşersin.
Hayata bir şekilde dikiş tutturamamış adamlar, kendilerini keserek bedenlerine atılan dikişlerle aradaki farkı kapatmaya çalışıyor olmalı. Babam kendini kestiğinde ben öyle sandım. Çünkü insan anlamak istiyor. Anlayamadığı yerleri de uyduruyor. Sonra uydurduklarına inanıyor. Öyleymiş gibi yapmak bazen daha iyi geliyor, bazen daha fazla acı veriyor. Yani bana olan tam olarak bu. Geçelim.
bu muydu benim ilk kahramanimin resmi?